Любить больше нечем - Джиган, Юлия Савичева

А я не знаю даже сколько в душе моей ран и трещин.

Разбито сердце на осколки.

Увы, любить больше нечем!

А я не знаю даже сколько в душе моей ран и трещин.

Разбито сердце на осколки.

Увы, любить больше нечем!

Чувства закрыли глаза мне ладонями,

Не видел, что не плывем, а тонем мы.

В вечной погоне мы, словно антонимы,

Всё те же вроде бы, но уже не мы.

Но я бы и вовсе не писал эти строчки,

Ноябрь после расставил точки.

Время неумолимо, ты ему не верь,

Нас познакомил март, и разлучил апрель.

Я подпустил тебя к себе слишком близко,

Не прощаясь ты ушла по-английски.

Растоптала всё, что было между,

Но внутри стержень стерпит, сдержит.

Пусть время рассудит нас, а я не вправе.

Ты играла в романтику без правил.

В ночь на пятницу сны были вещими.

Резала по живому, сердце дало трещину.

А я не знаю даже сколько в душе моей ран и трещин.

Разбито сердце на осколки.

Увы, любить больше нечем!

А я не знаю даже сколько в душе моей ран и трещин.

Разбито сердце на осколки.

Увы, любить больше нечем!

Всё не так как ты хотела.

Прости, сорри,

Но happy end бывает не в каждой истории.

От тебя пропущенный, говорить не о чем,

Не хочу больше видеть жалкое зрелище.

Мои друзья со мной, а где теперь твои?

Мои дела в порядке, а как твои?

Надеюсь время склеит разбитые осколки,

Я прошёл этот путь, хоть он и был долгим.

Всё возвращается, это законы кармы,

У судьбы для нас с тобой разные планы.

Помню верил словам, как ты клялась.

Но все, как снег весной - превратилось в грязь.

Здесь стена.

Мост больше не построить.

У меня спортзал, перелеты, гастроли.

Стреляла в спину, но я выжил.

Теперь, смотри, как улыбаюсь тебе с афиши.

А я не знаю даже сколько в душе моей ран и трещин.

Разбито сердце на осколки.

Увы, любить больше нечем!

А я не знаю даже сколько в душе моей ран и трещин.

Разбито сердце на осколки.

Увы, любить больше нечем!

А я не знаю даже сколько в душе моей ран и трещин.

Разбито сердце на осколки.

Увы, любить больше нечем!

А я не знаю даже сколько в душе моей ран и трещин.

Разбито сердце на осколки.

Увы, любить больше нечем!

Больше нечем.

Больше нечем.

En ik weet niet eens hoeveel wonden en scheuren er in mijn ziel zitten.

Gebroken hart in stukken.

Helaas, er is niets meer om van te houden!

En ik weet niet eens hoeveel wonden en scheuren er in mijn ziel zitten.

Gebroken hart in stukken.

Helaas, er is niets meer om van te houden!

Gevoelens sloten mijn ogen met hun handpalmen,

Ik heb niet gezien dat we niet zwemmen, maar we zinken.

In eeuwige achtervolging zijn we als antoniemen,

Allemaal hetzelfde, zo lijkt het, maar dat zijn we niet meer.

Maar ik zou deze regels helemaal niet schrijven,

November na gestippeld.

De tijd is onverbiddelijk, je gelooft hem niet,

We werden geïntroduceerd in maart en gescheiden door april.

Ik liet je te dicht bij me komen

Zonder afscheid te nemen, vertrok je in het Engels.

Alles vertrapt wat er tussen was

Maar in de roede verduren, in bedwang houden.

Laat de tijd over ons oordelen, maar ik heb het recht niet.

Je speelde romantiek zonder regels.

Op vrijdagnacht waren de dromen profetisch.

Ze sneed naar de levenden, het hart brak.

En ik weet niet eens hoeveel wonden en scheuren er in mijn ziel zitten.

Gebroken hart in stukken.

Helaas, er is niets meer om van te houden!

En ik weet niet eens hoeveel wonden en scheuren er in mijn ziel zitten.

Gebroken hart in stukken.

Helaas, er is niets meer om van te houden!

Alles is niet zoals je wilde.

Het spijt me, het spijt me

Maar niet elk verhaal heeft een happy end.

Ik heb je gemist, niets om over te praten,

Ik wil het erbarmelijke gezicht niet meer zien.

Mijn vrienden zijn bij me, maar waar zijn die van jou nu?

Mijn zaken zijn prima, en die van jou?

Ik hoop dat de tijd de gebroken stukken zal lijmen,

Ik heb dit pad gelopen, ook al was het een lange.

Alles keert terug, dit zijn de wetten van karma,

Het lot heeft andere plannen voor jou en mij.

Ik weet nog dat ik de woorden geloofde die je zwoer.

Maar alles, zoals sneeuw in de lente, veranderde in modder.

Hier is een muur.

De brug wordt niet meer gebouwd.

Ik heb een sportschool, vluchten, rondleidingen.

In de rug geschoten, maar ik heb het overleefd.

Kijk nu eens hoe ik naar je lach vanaf de poster.

En ik weet niet eens hoeveel wonden en scheuren er in mijn ziel zitten.

Gebroken hart in stukken.

Helaas, er is niets meer om van te houden!

En ik weet niet eens hoeveel wonden en scheuren er in mijn ziel zitten.

Gebroken hart in stukken.

Helaas, er is niets meer om van te houden!

En ik weet niet eens hoeveel wonden en scheuren er in mijn ziel zitten.

Gebroken hart in stukken.

Helaas, er is niets meer om van te houden!

En ik weet niet eens hoeveel wonden en scheuren er in mijn ziel zitten.

Gebroken hart in stukken.

Helaas, er is niets meer om van te houden!

Niets meer.

Niets meer.