L'étranger - Dorothée

Au village, un beau jour il est arrivé

Tout sauvage, d’une très lointaine contrée

Et les autres, tous les autres

L’ont surnommé l'Étranger

À l'école, c’est près de moi qu’il s’est assis

Quand je lui ai dit bonjour, il m’a souri

Mais les autres, tous les autres

Se moquaient de l'Étranger

Mickalaï, Mickalaï

Te souviens-tu de ce temps

Mickalaï, Mickalaï

Où nous étions des enfants?

Quand, enfin, il a su écrire en français

Sur mon cahier, il a marqué «amitié»

Mais les autres, tous les autres

Refusaient de l’adopter

À quinze ans, c'était en plein mois de juillet

Qu’on a échangé notre premier baiser

Mais les autres, tous les autres

L’appelaient toujours l'Étranger

Mickalaï, Mickalaï

Te souviens-tu de ce temps

Mickalaï, Mickalaï

Où nous étions des enfants?

In het dorp arriveerde hij op een mooie dag

Helemaal wild, uit een heel ver land

En de anderen, alle anderen

Hij noemde hem de Vreemdeling

Op school zat hij naast me

Toen ik hem gedag zei, glimlachte hij naar me

Maar de anderen, alle anderen

Belachelijk gemaakt van de Vreemdeling

Mickalai, Mickalai

Herinner je je die tijd nog?

Mickalai, Mickalai

Waar waren wij kinderen?

Toen hij eindelijk wist hoe hij in het Frans moest schrijven

Op mijn notitieboekje markeerde hij "vriendschap"

Maar de anderen, alle anderen

weigerde te adopteren

Om vijftien, het was midden juli

Dat we onze eerste kus hebben uitgewisseld

Maar de anderen, alle anderen

Noemde hem altijd de Vreemdeling

Mickalai, Mickalai

Herinner je je die tijd nog?

Mickalai, Mickalai

Waar waren wij kinderen?