No Tiene Dueno - Diego El Cigala, Javier Limón, Juan Jose Heredia

Se fueron primavera y estío

Pues qué mal

Pero, en fin, así es

Yo seguiré mi caminata

Ni feo, ni católico, ni sentimental

Ni siquiera marqués

Pero dispuesto a otra sonata

Que toca la de otoño, pues que toque

Que trastoque tu vida y tu cuaderno

Corazón otoñal, hasta el disloque

Otozán corañol, hasta el invierno

A esa nieve le haré un canto ex profeso

Ahora no hablemos de eso

No hablaremos de eso

Aparte de hojas muertas y llantos de violín

El otoño traerá

Sus frutas y flores tardías

Y, aquellas por el huerto, éstas por el jardín

-siempre alguna caerá-

Harán espléndidos mis días

Tendré sin ningún ruido, muchas nueces

Con la edad aprendí a jugar mis bazas

Y no pienso sufrir por pequeñeces

Ni tampoco probar las calabazas

A ese feo le haré un canto ex profeso

Ahora no hablemos de eso

No hablemos de eso

Si alegre es mi vendimia, ¡qué juerga en el lagar!

Ya envidiáis mi ocasión

Vosotros, los de veintitantos

Mi cuadro, sin embargo, tiene un feo lunar

Un sombrío borrón

Noviembre, con sus camposantos

Donde yacen novelas de heroínas

Que a mis labios les daban su sentido

Hoy he visto partir golondrinas

Con sus nombres y el mío hacia el olvido

A esa pena le haré un canto ex profeso

Ahora no hablemos de eso

No hablemos de eso

Que la melancolía no ocupe más lugar

Que un rincón por ahí

Saqué un notable en mi pasado

Si emprendo un nuevo curso sin ser un escolar

Es por saber de ti

Te invito a mi bosque dorado

Verás brillar el sol entre las ramas

Cuando pises con garbo en sus senderos

Y llegaré a saber cómo te llamas

Sí la suerte nos libra de aguaceros

Y a tu nombre le haré un canto ex profeso

Ahora ven, dame un beso

Y hablemos de eso

Lente en zomer zijn voorbij

Jammer

Maar zo is het uiteindelijk

Ik zal mijn wandeling voortzetten

Noch lelijk, noch katholiek, noch sentimenteel

niet eens markies

Maar klaar voor een nieuwe sonate

Laten we de herfst spelen, nou laten we spelen

Dat verstoort je leven en je notebook

Herfsthart, tot de dislocatie

Otozán corañol, tot de winter

Voor die sneeuw zal ik expres een lied maken

Laten we het er nu niet over hebben

We praten er niet over

Afgezien van dode bladeren en vioolkreten

de herfst zal brengen

Zijn late vruchten en bloemen

En die voor de boomgaard, deze voor de tuin

-sommige zullen altijd vallen-

Ze zullen mijn dagen geweldig maken

Ik zal zonder enig geluid veel noten hebben

Met de jaren leerde ik mijn trucjes uithalen

En ik ben niet van plan te lijden voor kleine dingen

Ik proef de pompoenen ook niet

Van die lelijke zal ik expres een liedje maken

Laten we het er nu niet over hebben

Praat er niet over

Als mijn oogst vrolijk is, wat een feest in de wijnpers!

Je bent al jaloers op mijn kans

Jij in de twintig

Mijn schilderij heeft echter een lelijke mol

een sombere waas

November, met zijn begraafplaatsen

Waar heldinnenromans liggen

Dat ze mijn lippen hun betekenis gaven

Vandaag heb ik zwaluwen zien vertrekken

Met hun namen en de mijne naar de vergetelheid

Tot dat verdriet zal ik expres een liedje maken

Laten we het er nu niet over hebben

Praat er niet over

Mag melancholie geen plaats meer innemen

dat een hoek daar

Ik heb een B in mijn verleden

Als ik aan een nieuwe cursus begin zonder een geleerde te zijn

Het is om over jou te weten

Ik nodig je uit in mijn gouden bos

Je zult de zon door de takken zien schijnen

Wanneer je met gratie op hun paden gaat

En ik zal te weten komen hoe je heet

Ja, geluk bevrijdt ons van stortbuien

En voor jouw naam zal ik expres een lied maken

kom me nu een kus geven

en laten we erover praten