Caracoles (Madre de la soledad) - Diana Navarro

Por ahí va tan sola

La Piedad entre las sombras

Cuánto dolor tatuado en su piel

Y, desgarrando sus manos

Siete puñales clavados

Por ahí va de luto desesperado

Cimbreándose al pasar

Sobre el asfalto mojado

¿A dónde vas, Madre de la Soledad?

Cuando se encienden las velas y se apagan los soles?

Ay, caracoles

Ay, caracoles

Son sus trenzas al volar por los balcones

Ay, caracoles

Ay, caracoles

Lágrimas saladas de dolor

De dolor enamorado

Por ahí va La Piedad tan sola…

Por ahí va a deshora

Cuanto dolor tatuado en su piel

Mira como va…

Párate, cántale…

Ay, caracoles…

Por ahí va, por ahí va solita sola.

Daar gaat ze zo alleen

Genade in de schaduw

Hoeveel pijn getatoeëerd op haar huid

En, hun handen scheurend

Zeven gestoken dolken

Daar gaat hij in wanhopige rouw

zwaaiend terwijl het voorbijging

Op het natte asfalt

Waar ga je heen, Moeder van Eenzaamheid?

Wanneer de kaarsen worden aangestoken en de zonnen uitgaan?

oh slakken

oh slakken

Het zijn haar vlechten als ze over de balkons vliegen

oh slakken

oh slakken

zoute tranen van pijn

van pijn in de liefde

Daar gaat La Piedad zo alleen...

Daar gaat het op het verkeerde moment

Hoeveel pijn getatoeëerd op je huid

Zien hoe het gaat...

Sta op, zing voor hem...

Ach slakken...

Daar gaat ze, daar gaat ze alleen.