Dying in Analog - Deceased

I’m turning pale as I’m told the news

That a death has crept in me

In terminal bliss my life cut short

And now my soul is numb

Sunken cheeks and yellowed skin

I’ve seen the horrible ways of disease

So scared, alone as my anger grows

Yet tears become my eyes

Welcome to terminal end

The doctors informed me it’s my grave

The beauty in growing up when I did

I look back a young man and smile a kid

I’m dying, slowly dying under

The force of my terminal world

As the old man loves the young man

Cries dying in analog

My family and loved ones scared and

Afraid for this sudden change to my life

I can’t have tomorrow to fix yesterday

This moment is all that I have

I’m dying, slowly dying under

The force of my terminal world

As the old man loves the young man

Cries dying in analog

Living… death be not proud

Dying… the end of my days

Living… the force I must obey

I’m dying, slowly dying under

The force of my terminal world

As the old man loves the young man

Cries dying in analog

Living… death be not proud

Dying… the end of my days

Living… a wounded soul

As the end has come for me

Its turning my spirit to see those like me

Eaten by disease

So much for the health so much for life

Forever from dust to decay

There’s no time to understand the

Scare within my heart

Yes my termination has been aroused

By fears of mortality

I dream for the past so set in my ways

While the living are dreaming beyond

But death should be peaceful

A heartfelt goodbye

And free from prolonged agony

A few more hours, lasting minutes

Or maybe seconds more

I turn and stir and wonder why still

It’s time for me

My vision fading, dimming down

All around me running slow

My precious family sits and cries

As disease destroys my life

I motion my loved ones to stand by my side

At deathbed attempting to speak

The feeling the need to settle the pains

From the hurts betrayals from me

I pour from the heart to those that I love

As I struggle to die feeling peace

With them I reflect and make my amends

As poorly my dying heart beats

Slowly the power bestowed by the fear

Awakes and harvests in me

Surely this is because I’m afraid

Afraid of beyond, afraid of the fear

Where will it take me?

my final need

Is to find out at last the one truth

And then it becomes me passing away

It arrives along with death’s stare

In life remembered

Gone forever

Gone forever down to the earth

That brought me to life

On to heareafter

With grace by my side

Far from above be-stilled

Underground numb to the living

Peaceful and sound

A funeral of life, a name on a grave

Yet forever the memories sing…

Ik word bleek als ik het nieuws hoor

Dat er een dood in mij is geslopen

In terminale gelukzaligheid werd mijn leven afgebroken

En nu is mijn ziel gevoelloos

Ingevallen wangen en vergeelde huid

Ik heb de vreselijke manieren van ziekte gezien

Zo bang, alleen als mijn woede groeit

Toch worden tranen mijn ogen

Welkom bij terminal-einde

De dokters vertelden me dat het mijn graf is

De schoonheid van opgroeien toen ik dat deed

Ik kijk terug op een jonge man en glimlach een kind

Ik ga dood, ga langzaam dood onder

De kracht van mijn terminale wereld

Zoals de oude man van de jonge man houdt

Huilt dood in analoog

Mijn familie en dierbaren zijn bang en

Bang voor deze plotselinge verandering in mijn leven

Ik kan morgen niet hebben om gisteren te repareren

Dit moment is alles wat ik heb

Ik ga dood, ga langzaam dood onder

De kracht van mijn terminale wereld

Zoals de oude man van de jonge man houdt

Huilt dood in analoog

Levend... dood wees niet trots

Sterven... het einde van mijn dagen

Leven... de kracht die ik moet gehoorzamen

Ik ga dood, ga langzaam dood onder

De kracht van mijn terminale wereld

Zoals de oude man van de jonge man houdt

Huilt dood in analoog

Levend... dood wees niet trots

Sterven... het einde van mijn dagen

Levend... een gewonde ziel

Nu het einde voor mij is gekomen

Het zet mijn geest ertoe aan om mensen zoals ik te zien

Door ziekte opgegeten

Zoveel voor de gezondheid, zoveel voor het leven

Voor altijd van stof tot verval

Er is geen tijd om de . te begrijpen

Angst in mijn hart

Ja, mijn beëindiging is gewekt

Door angst voor sterfelijkheid

Ik droom voor het verleden, dus zet mijn wegen in

Terwijl de levenden verder dromen

Maar de dood moet vreedzaam zijn

Een hartelijk afscheid

En vrij van langdurige pijn

Nog een paar uur, blijvende minuten

Of misschien nog een paar seconden

Ik draai me om en roer en vraag me af waarom nog steeds

Het is tijd voor mij

Mijn zicht vervaagt, wordt minder

Overal om me heen loopt langzaam

Mijn dierbare familie zit en huilt

Omdat ziekte mijn leven vernietigt

Ik wenk mijn dierbaren om aan mijn zijde te staan

Op sterfbed proberen te spreken

De behoefte voelen om de pijn te verzachten

Van de pijn verraad van mij

Ik schenk vanuit het hart aan degenen van wie ik hou

Terwijl ik worstel om te sterven terwijl ik vrede voel

Met hen denk ik na en maak ik het goed

Terwijl mijn stervende hart klopt

Langzaam de kracht geschonken door de angst

Ontwaakt en oogst in mij

Dit is toch zeker omdat ik bang ben

Bang voor meer, bang voor de angst

Waar brengt het me naartoe?

mijn laatste behoefte

Is om eindelijk de enige waarheid te ontdekken?

En dan wordt het dat ik overlijd

Het komt samen met de blik van de dood

In het leven herinnerd

Voor altijd verdwenen

Voor altijd naar de aarde gegaan

Dat bracht me tot leven

Op naar het gehoor

Met gratie aan mijn zijde

Ver van boven stil worden

Ondergronds verdoofd voor de levenden

Rustig en geluid

Een begrafenis van het leven, een naam op een graf

Maar voor altijd zingen de herinneringen...