Dark Chilling Heartbeat - Deceased

My nerves are sharp with insanity as slowly I’ve gone mad

Why there’s fear of the old man and his eye I’ll never know

Yes for some time I’ve had the urge to stop the evil eye

As if possessed I crave its death I truly can’t resist

Inside my brain so many voices comfort me

As murderous thoughts race through my mind to finally rid the eye

I approach his room without a sound I’m death outside the door

The heartbeat guides me through the dark and to his resting site

For in my hand I hold the knife the one that slits his throat

With a final shriek my torment ends the eye is no more

And now I’m free for with his death the chains of fear are gone

It’s only me left all alone to live amongst the world

In perfect manor I dissect the old man and bury him under the floor

All the while thinking back to the deed I must laugh to reassure

I reassure myself that I’m free and secure the open wood to the ground

And when I’m done I try to sleep but nightmares twist my dreams

That dark chilling heartbeat will it come for me?

Will it haunt my world for evermore and steal sanity?

But before my eyes can witness sleep there’s a knock upon my door

Without a pause I answer calm my discipline assured

Behind the door I find police investigating screams

I politely beg them «Come inside, put your mind at ease»

With innocence I lead them down to the room he’s buried in

I place my chair right above the man’s poor and worthless grave

As we sit and talk I’m becoming pale and sickly so on edge

I beg for them to «Please be gone, and let me find my rest!»

But horror’s just begun for the heartbeat does return

I reminds my mind of the hideous eye, that gleaming putrid eye!

Sweat now drips from my brow I plead and scream aloud

«I did the deed tear up the floor the corpse is in the ground!»

But horror’s just begun for no one can hear my pleas

For in my mind there lives the eye forever haunting… me!

That heart it beats, it lives in me

Inside my mind lives the eye…

Mijn zenuwen zijn scherp van waanzin omdat ik langzaam gek ben geworden

Waarom er angst is voor de oude man en zijn oog zal ik nooit weten

Ja, ik heb al een tijdje de neiging om het boze oog te stoppen

Alsof ik bezeten ben, hunker ik naar de dood die ik echt niet kan weerstaan

In mijn hoofd troosten zoveel stemmen me

Terwijl moorddadige gedachten door mijn hoofd razen om eindelijk het oog te ontdoen

Ik nader zijn kamer zonder geluid. Ik ben dood buiten de deur

De hartslag leidt me door het donker en naar zijn rustplaats

Want in mijn hand houd ik het mes dat zijn keel doorsnijdt

Met een laatste gil eindigt mijn kwelling, het oog is niet meer

En nu ben ik vrij want met zijn dood zijn de ketenen van angst weg

Ik ben de enige die helemaal alleen gelaten wordt om tussen de wereld te leven

In perfecte landhuis ontleed ik de oude man en begraaf hem onder de vloer

Al die tijd terugdenkend aan de daad moet ik lachen om gerust te stellen

Ik stel mezelf gerust dat ik vrij ben en bevestig het open bos aan de grond

En als ik klaar ben, probeer ik te slapen, maar nachtmerries verdraaien mijn dromen

Zal die donkere, huiveringwekkende hartslag voor mij komen?

Zal het mijn wereld voor altijd achtervolgen en gezond verstand stelen?

Maar voordat mijn ogen getuige kunnen zijn van slaap wordt er op mijn deur geklopt

Zonder pauze antwoord ik kalm mijn discipline verzekerd

Achter de deur vind ik politie die schreeuwen onderzoekt

Ik smeek ze beleefd: "Kom binnen, stel je gerust"

Met onschuld leid ik ze naar de kamer waarin hij is begraven

Ik plaats mijn stoel recht boven het arme en waardeloze graf van de man

Terwijl we zitten en praten, word ik bleek en ziekelijk zo op het randje

Ik smeek ze om «Ga alsjeblieft weg en laat me mijn rust vinden!»

Maar horror is net begonnen want de hartslag komt terug

Ik denk aan het afschuwelijke oog, dat glimmende bedorven oog!

Het zweet druipt nu van mijn voorhoofd. Ik smeek en schreeuw hardop

«Ik heb de daad gedaan om de vloer te verscheuren, het lijk ligt in de grond!»

Maar horror is net begonnen, want niemand kan mijn smeekbeden horen

Want in mijn geest leeft het oog dat voor altijd achtervolgt ... mij!

Dat hart dat het klopt, het leeft in mij

In mijn geest leeft het oog...