Dance With Life - Crucifix

I’ve never seen life as nothing but a ball and chain.

I’m stuck up in my silence, sleeping in the pouring rain.

I’ve never seen life as nothing but a stage for pain.

Cuz once you give and life never gives back, even the hardest of men’s hearts

fade to black…

Once they dance with life.

The mind is such a battlefield, sometimes I wonder if it’s even real.

How could anybody suffer like this?

Inside I’ve been dead for so long, broken down, praying to keep me holding on.

But knowing it’ll never change.

But I can’t even cry anymore when the fire is blowing around my eyes,

and I learn how to fly in the moment the pain is mowing through my mind.

Like I’ve never seen life…

I done been through hell on the back of a child’s eye, and I done seen enough

bloodshed to last a lifetime.

Call me crazy but there’s some things in life I’d die to not remember,

the past is no pretender it’s colder than the winter and lingers like December.

Cuz who would cry if I died tonight?

Ain’t nobody crying tonight.

It’s just me against the world as I dance with life.

Looking back on life this calloused heart just fades to black, and I can’t but

wonder how I got this far my mind intact.

Cuz every breath I breathe is life just falling through the cracks,

I’ve been given so many memories that I wish I could give back.

But giving back is more than pretending you’re gonna right your wrongs.

Pour your heart out on paper, write it down in a couple songs…

Then go right back to steady chasing down this life of sin.

OK, I admit it, I deserve this hell I’m in.

I made my bed and now I’m sleeping in the pouring rain.

The wages of sin is death and death is the bride of pain.

And pain’s the reason I hate breathing, screaming «Jesus Christ!»

But it’s this life that’s got me wishing I had never seen life.

Ik heb het leven nooit als niets anders gezien dan een bal en ketting.

Ik zit vast in mijn stilte, slapend in de stromende regen.

Ik heb het leven nooit als niets anders gezien dan een podium voor pijn.

Want als je eenmaal geeft en het leven geeft nooit terug, zelfs de hardste mannenharten

naar zwart vervagen…

Eens dansen ze met het leven.

De geest is zo'n slagveld, soms vraag ik me af of het wel echt is.

Hoe kan iemand zo lijden?

Van binnen ben ik al zo lang dood, gebroken, biddend om me vast te houden.

Maar wetende dat het nooit zal veranderen.

Maar ik kan niet eens meer huilen als het vuur om mijn ogen waait,

en ik leer hoe ik moet vliegen op het moment dat de pijn door mijn hoofd gaat.

Alsof ik nog nooit het leven heb gezien...

Ik ben door een hel gegaan op de achterkant van het oog van een kind, en ik heb genoeg gezien

bloedvergieten om een ​​leven lang mee te gaan.

Noem me gek, maar er zijn sommige dingen in het leven waar ik voor zou sterven om het me niet te herinneren,

het verleden doet niet alsof het kouder is dan de winter en blijft hangen als december.

Want wie zou er huilen als ik vanavond zou sterven?

Niemand huilt vanavond.

Het is gewoon ik tegen de wereld terwijl ik dans met het leven.

Terugkijkend op het leven vervaagt dit eeltige hart gewoon naar zwart, en ik kan niet anders dan

vraag me af hoe ik zo ver mijn geest intact heb gekregen.

Want elke ademhaling die ik adem is leven dat gewoon door de kieren valt,

Ik heb zoveel herinneringen gekregen die ik zou willen teruggeven.

Maar teruggeven is meer dan doen alsof je je fouten gaat rechtzetten.

Stort je hart uit op papier, schrijf het op in een paar liedjes...

Ga dan meteen terug naar het gestadig najagen van dit leven van zonde.

Oké, ik geef het toe, ik verdien deze hel waarin ik me bevind.

Ik heb mijn bed opgemaakt en nu slaap ik in de stromende regen.

Het loon van de zonde is de dood en de dood is de bruid van pijn.

En pijn is de reden dat ik een hekel heb aan ademen, terwijl ik "Jezus Christus!" schreeuw.

Maar het is dit leven waardoor ik wou dat ik het leven nog nooit had gezien.