Bouquet - Counterparts

Disconnecting veins in an effort to release my tragedy

All that we leave behind is misery

And my disease is a sanctuary

A curse that unfolds like a novel

But I’d sooner slit my wrists with the first page

I find it hard to feel alive

While my heart beats in borrowed time

The cadence that I’ve kept confined

Existing only in the black behind my eyes

Not worthy of a memory

Deny all grief and force yourself to forget me

Don’t allow my ghost to linger any longer than it has

Let my spirit breathe, I’ve finally found peace

Allow me to exist only in the empty spaces between breaths

In the margin of each exhale that you’re sure that you have left

Be mindful of the way speaking my name could leave a poison on your lips

And the ache that binds your bones will be my parting gift

A grave unfit to bear the blame

Pale limbs like flowers to be tied in a bouquet

That the soil refused to cultivate

To be born, to live, to die, rotting away

There’s nothing to be done

I can’t be saved

I find it hard to feel alive

While my heart beats in borrowed time

The cadence that I’ve kept confined

Existing only in the black behind my eyes

Not worthy of a memory

Deny all grief and force yourself to forget me

Don’t allow my ghost to linger any longer than it has

Let my spirit breathe, I’ve finally found peace

Aderen loskoppelen in een poging om mijn tragedie te verlossen

Alles wat we achterlaten is ellende

En mijn ziekte is een heiligdom

Een vloek die zich ontvouwt als een roman

Maar ik snij liever mijn polsen door met de eerste pagina

Ik vind het moeilijk om me levend te voelen

Terwijl mijn hart klopt in geleende tijd

De cadans die ik beperkt heb gehouden

Bestaat alleen in het zwart achter mijn ogen

Geen geheugen waard

Ontken alle verdriet en dwing jezelf om mij te vergeten

Laat mijn geest niet langer blijven hangen dan hij is

Laat mijn geest ademen, ik heb eindelijk vrede gevonden

Sta me toe alleen te bestaan ​​in de lege ruimtes tussen ademhalingen

In de marge van elke uitademing waarvan je zeker weet dat je ze nog hebt

Houd er rekening mee dat het uitspreken van mijn naam een ​​gif op je lippen kan achterlaten

En de pijn die je botten bindt, zal mijn afscheidscadeau zijn

Een ernstige ongeschikt om de schuld te dragen

Bleke ledematen als bloemen om in een boeket te binden

Dat de grond weigerde te cultiveren

Geboren worden, leven, sterven, wegrotten

Er is niets aan te doen

Ik kan niet worden opgeslagen

Ik vind het moeilijk om me levend te voelen

Terwijl mijn hart klopt in geleende tijd

De cadans die ik beperkt heb gehouden

Bestaat alleen in het zwart achter mijn ogen

Geen geheugen waard

Ontken alle verdriet en dwing jezelf om mij te vergeten

Laat mijn geest niet langer blijven hangen dan hij is

Laat mijn geest ademen, ik heb eindelijk vrede gevonden