When the Sun Is Dreaming Quietly - Coldburn

The lights go out

The city sleeps tonight

The sound of silence, feel walls whispering loud

I admire you when the sun is dreaming quietly

Streetlights let the awkward shine bright

Shadows running fast, frightened to get punished from the light

I’m not afraid of the sun but i don’t like how you change

By the end of the night — with the start of dawn

In the daylight faces look so bright

Plastic smile!

I do not fit in living a hollow life

Sharing this place by day with these judging eyes

Dead lanterns bring back to mind —

Feeling home in the street lights

I walk relentless through my play

You’re the stage: a cold and calm paradise

My potential escape into the life

Cause no one can take away your stories

No one can steal these memories

You talk to me, still by my side

One steady fellow through the night

So i don’t even care

Your words and hands can’t tie me down

I can stand the times of pain

The scars I earn, the names I own

The dirty things I smell foremost

The city writes its stories down

The memories are mine

De lichten gaan uit

De stad slaapt vannacht

Het geluid van stilte, voel muren luid fluisteren

Ik bewonder je als de zon rustig aan het dromen is

Straatlantaarns laten het onhandige helder schijnen

Schaduwen rennen snel, bang om gestraft te worden door het licht

Ik ben niet bang voor de zon, maar ik vind het niet leuk hoe je verandert

Tegen het einde van de nacht — bij het begin van de dag

In het daglicht zien gezichten er zo helder uit

Kunststof lach!

Ik pas niet in een hol leven

Overdag deze plek delen met deze oordelende ogen

Dode lantaarns doen denken aan —

Je thuis voelen in de straatverlichting

Ik loop meedogenloos door mijn toneelstuk

Jij bent het podium: een koud en kalm paradijs

Mijn potentiële ontsnapping in het leven

Omdat niemand je verhalen kan afpakken

Niemand kan deze herinneringen stelen

Je praat tegen me, nog steeds aan mijn zijde

Een vaste kerel door de nacht

Dus het kan me niet eens schelen

Je woorden en handen kunnen me niet vastbinden

Ik kan de tijden van pijn aan

De littekens die ik verdien, de namen die ik bezit

De vieze dingen die ik ruik vooral

De stad schrijft haar verhalen op

De herinneringen zijn van mij