White Tryptych - Code

Night limbs lean out to trace those long roots

The many arteries of this forest

And somewhere in its web I can find rest

Feeling entirely all the fractures of this space

It shines out on hunters in stasis

Frozen in the membrane of night

Rapt under the Moon’s cool skin on earth

And charged with purpose

I trap a fragment

An echo strapped in amber

Moth-like and held from home

You, then, are my reluctant tutor

And through you I interpret the stark lunar stare

The mad visitation

Savour — fasting guardians of night

A black watch on the heath stilled by low currents

Grace — trickles of scent and heat

Fissures affixed as petrified twine

Bask — vain sepulchral hairs

Whose blossom aches and huddles close

Course — milk-light over hushed hearts

And breath’s crystal hung celestial

For you the bellicose thorns wind

Like secret serpents from light

For you the players sway on a stage of alabaster

Clasping their hands

Clasping their hands

Bold in rich cobalts

From a bottomless well

An amour of ivories

Sutures of spell

Don’t fade in my prism

I shall empty your book

And deliver to midnight

The majesty took

Shine!

Flood the fields deranged

Silver-white stain

It seeps to draw the wonder through the web

To teeter at the edge

For your gaze turns the cold stone

And bears a monument out of waste

For your dead walk ingrains Life with Death

And makes marvels of the gradients

Nachtelijke ledematen leunen naar voren om die lange wortels te traceren

De vele slagaders van dit bos

En ergens op zijn web kan ik rust vinden

Alle breuken van deze ruimte volledig voelen

Het schijnt uit op jagers in stasis

Bevroren in het membraan van de nacht

Rapt onder de koele huid van de maan op aarde

En met een doel belast

Ik vang een fragment

Een echo vastgebonden in barnsteen

Motachtig en vanuit huis gehouden

Jij bent dan mijn terughoudende bijlesdocent

En door jou interpreteer ik de grimmige maanstare

Het gekke bezoek

Savour — vastende bewakers van de nacht

Een zwart horloge op de heide verstild door lage stroming

Genade — druppeltjes geur en warmte

Kloven aangebracht als versteend touw

Koesteren — ijdele grafharen

Wiens bloesem pijn doet en zich in de buurt nestelt?

Natuurlijk — melklicht over verstilde harten

En het kristal van de adem hing hemels

Voor jou winden de oorlogszuchtige doornen

Als geheime slangen van het licht

Voor jou deinen de spelers op een podium van albast

Hun handen klappend

Hun handen klappend

Vet in rijke kobalten

Uit een bodemloze put

Een amour van ivoren

Hechtingen van betovering

Vervaag niet in mijn prisma

Ik zal je boek leegmaken

En bezorgen tot middernacht

De majesteit nam

Schijnen!

Overstroom de gestoorde velden

Zilver-witte vlek

Het sijpelt het wonder via internet te trekken

Aan de rand wankelen

Want je blik verandert de koude steen

En draagt ​​een monument uit afval

Voor je dode ingesleten leven met de dood

En maakt wonderen van de hellingen