Dialogue - Code

a serpent is kept in this pillow

a mentor and critic

blue all the day

and at night begins to jade

how can it hope to be

any more than a (it?) can

not a human but a low thing

its seminars languish in failure scribbled

in spidery, spit-spattered achres

long long

drone there, a lovertheif

that must suffer it all

suffer directly and squeeze

and gather up your sheets

and swing and swing and swing

in isolation

quiet please

I am locked in with you

like a fiend from some film

I can’t quite remember

sour and neglected friend

whose old skin became hard

unnamed but now a face

at the window

so let us do death

as I am already in parts

from promising dreams

I cannot deliver

mad and dejected lamp

that has never gone out

just condemned to make shapes

on the ceiling

you don’t fool me now

with a calm demeanour

in this washing of thoughts

I have watched your blood boil

slow now

we’re simply pieces

estranged

a blinking beacon

and boat separated

by some heavy shroud

this skin sticks like a mangled cloth

to be wrung and wrung

and never dry out

press in

feel the passages swim

from a wall of dark eyelids

where memory plays like

old film

of cells

reticulation

unclean, unsure

unclean and elevating

peel from the screen

such paper-thin fingerprint wings

cling and constrict in cellophane twists

so suffocating

the snake is in the nest

to swallow every piece

of recollected guilt

it forces me to keep

the snake is in the nest

it tightens in the night

to keep the meat distressed

and lock me in its sights

een slang wordt in dit kussen bewaard

een mentor en criticus

de hele dag blauw

en 's nachts begint te jade

hoe kan het hopen te zijn?

net zomin als een (het?) kan

niet een mens maar een laag ding

zijn seminars wegkwijnen in mislukking gekrabbeld

in spinachtige, met spuug bespatte pijnen

lang Lang

drone daar, een minnaar

dat moet het allemaal ondergaan

direct lijden en knijpen

en pak je lakens op

en zwaai en zwaai en zwaai

in isolatie

stilte alstublieft

Ik zit met je opgesloten

als een duivel uit een film

Ik kan het me niet helemaal herinneren

zure en verwaarloosde vriend

wiens oude huid hard werd

naamloos maar nu een gezicht

bij het raam

dus laten we de dood doen

aangezien ik al in delen ben

van veelbelovende dromen

Ik kan niet leveren

gekke en neerslachtige lamp

dat is nooit uitgegaan

gewoon veroordeeld om vormen te maken

op het plafond

je houdt me nu niet voor de gek

met een kalme houding

in deze wassing van gedachten

Ik heb je bloed zien koken

langzaam nu

we zijn gewoon stukjes

vervreemd

een knipperend baken

en boot gescheiden

door een zware lijkwade

deze huid plakt als een verminkte doek

uitgewrongen en uitgewrongen zijn

en nooit uitdrogen

indrukken

voel de passages zwemmen

van een muur van donkere oogleden

waar het geheugen speelt zoals

oude film

van cellen

verknoping

onrein, onzeker

onrein en verheffend

schil van het scherm

zulke flinterdunne vingerafdrukvleugels

vastklampen en samentrekken in cellofaan wendingen

zo verstikkend

de slang is in het nest

om elk stuk door te slikken

van herinnerde schuld

het dwingt me om te houden

de slang is in het nest

het wordt strakker in de nacht

om het vlees bedroefd te houden

en sluit me in het vizier