The Lazarus Cord - Code

Wading gapers lash & mow

And in flicking pitch

They call from the bottom

Restless arms

Stretching-out

Blindly bat at the scent of the surface

Where a nodding forest draws

Sweet airs from the sky

To weep down upon them

Beneath the crust

Skin like chalk

Features eroded & cracked hulls breaking-up

A sigh

That flies straight like an arrow

To bury itself beyond these halls of mould

Reprieve

Rise a bolt from the strong will

Another clambers onto the Lazarus cord

A line like dried skin, pearl & taught

Hangs through the barbs and lips of the shadow

Pressed by wide thirsty eyes

Wet with failure and wild with devotion

At its base a brawl of souls

Scrambled structures, flapping and broken

Fallen high from the cord

Dashed apart on the shards of their fathers

Alone upon that ivory line

A figure climbs the rope from the rotten heap

Back to life

Out of death

Watched by ancient, toothless and open mouths

Bawling out their crimes to the shadow

Elemental, hoarse and forgotten

Beneath the crust

Skin like chalk

Features eroded and cracked hulls breaking-up

A sigh

That flies straight like an arrow

To bury itself beyond these halls of mould

Reprieve

Rise a bolt from the strong will

Another clambers onto the Lazarus cord

And the rope reclaims a soul

To its weave of sinews

Enervating, the dust on their dry fingers

In a slow-formed intimated cascade

Curling smokres step across and, embracing

Like hunting nerves they scavenge for reason

On the Lazarus Cord

And the rope reclaims a soul

To its weave of sinews

Blind husks cling to the cord

Leveled, their gaze at the roots and the damp soil, lined soft with light

gossamer

Beheld from the catacomb by piercing black diamonds

A glazed and gelid ether

As waters over

Waxen features

Their eyes a glass

In granite seizure

But it’s all that matters — It’s all that matters now

On the Lazarus Cord

Waden gapers lash & maai

En in een vliegende pitch

Ze bellen van onderaf

Rusteloze armen

Uitrekken

Vecht blindelings naar de geur van het oppervlak

Waar een knikkend bos trekt

Zoete lucht uit de lucht

Om over hen te huilen

Onder de korst

Huid als krijt

Kenmerken geërodeerde en gebarsten rompen die uit elkaar vallen

Een zucht

Dat vliegt recht als een pijl

Om zichzelf te begraven buiten deze zalen van schimmel

Uitstel

Sta op uit de sterke wil

Een ander klautert op het Lazaruskoord

Een lijn zoals gedroogde huid, parel & geleerd

Hangt door de weerhaken en lippen van de schaduw

Gedrukt door grote dorstige ogen

Nat van mislukking en wild van toewijding

Aan de basis een vechtpartij van zielen

Door elkaar gegooide constructies, klapperen en breken

Hoog gevallen van het snoer

Verscheurd op de scherven van hun vaders

Alleen op die ivoren lijn

Een figuur beklimt het touw van de rotte hoop

Weer tot leven

Uit de dood

Bekeken door oude, tandeloze en open monden

Hun misdaden uitschreeuwen naar de schaduw

Elementair, hees en vergeten

Onder de korst

Huid als krijt

Kenmerken geërodeerde en gebarsten rompen die kapot gaan

Een zucht

Dat vliegt recht als een pijl

Om zichzelf te begraven buiten deze zalen van schimmel

Uitstel

Sta op uit de sterke wil

Een ander klautert op het Lazaruskoord

En het touw herwint een ziel

Naar zijn weefsel van pezen

Enerverend, het stof op hun droge vingers

In een langzaam gevormde geïntimideerde cascade

Curling smokres stap over en, omarmen

Als jachtzenuwen zoeken ze met reden af

Aan het Lazaruskoord

En het touw herwint een ziel

Naar zijn weefsel van pezen

Blinde schillen klampen zich vast aan het snoer

Egaliseren, hun blik op de wortels en de vochtige grond, zacht omzoomd met licht

flinterdun

Aanschouwd vanuit de catacombe door zwarte diamanten te doorboren

Een geglazuurde en gelide ether

Als water over

Waxen kenmerken

Hun ogen een glas

In granietbeslag

Maar het is het enige dat ertoe doet — het is nu het enige dat telt

Aan het Lazaruskoord