Inland Sea - Code

a lonely silhouette returns

upon the inland sea

to keep my eyes from looking up

I focus on the haze ahead

whose ghosts are shepherded

by chills that trip

and undulating haze

no voice

no peace

no anchor here

no remedy can permeate

loss -- is this loss

with sudden introspection

with my scanning of horizon

and my hands in restless motion

loss has left me at the surface

left me to this little ocean

gone to settle at the bottom

with its tortured concentration loss on the inland sea

through fear I keep myself aboard upon

the inland sea

whose barnacles have sured me up

whose salt has shrunk

my wooden boards

and every drop it seems to me could

pull my fragile craft apart

no rest

no flag

no pleasures here

no beam to break

the ghastly murk

so -- is this sorrow

a romantic disposition

with my gaze out

through the phantoms

all in doom and weak confusion

sorrow wracked me on the water

made me desperate and open

just to pass on from the deck and sink

down to some silent treasure

sorrow on the inland sea

a lonely figure there

upon the inland sea

whose hollow mask is shot

with grief

which calcifies with melancholy

my heart is overboard

my mind drops

through the oily deep

no life

no thought

no entropy

a surface that I shall not see

een eenzaam silhouet keert terug

op de binnenzee

om te voorkomen dat mijn ogen omhoog kijken

Ik concentreer me op de nevel die voor me ligt

wiens geesten worden gehoed?

door rillingen die reis

en golvende waas

geen stem

geen vrede

geen anker hier

geen remedie kan doordringen

verlies -- is dit verlies?

met plotselinge introspectie

met mijn scan van de horizon

en mijn handen in rusteloze beweging

verlies heeft me aan de oppervlakte achtergelaten

liet me naar deze kleine oceaan

gegaan om zich op de bodem te vestigen

met zijn gekwelde concentratieverlies op de binnenzee

door angst houd ik mezelf aan boord op

de binnenzee

wiens zeepokken me hebben verzekerd

wiens zout is geslonken

mijn houten planken

en elke druppel lijkt me te kunnen

trek mijn fragiele vaartuig uit elkaar

geen rust

geen vlag

geen plezier hier

geen straal om te breken

de afschuwelijke duistere

dus -- is dit verdriet

een romantische instelling

met mijn blik naar buiten

door de spoken

allemaal in doem en zwakke verwarring

verdriet deed me pijn op het water

maakte me wanhopig en open

gewoon om van het dek door te geven en te zinken

tot een stille schat

verdriet op de binnenzee

een eenzame figuur daar

op de binnenzee

wiens holle masker is geschoten

met verdriet

die verkalkt met melancholie

mijn hart is overboord

mijn gedachten vallen weg

door de olieachtige diepte

geen leven

geen idee

geen entropie

een oppervlak dat ik niet zal zien