Dejavù senza fiato - Claver Gold, Fabri Fibra

Questo è, il mio requiem

Il tuo requiem

Ora respiro e senti il mare

Quella voglia di ricominciare

Di chi si è sentito dire non sai fare, provinciale

Da quando mi sembrava un gioco andare a registrare

Come quando non mi pagavate e venivo a suonare

Pare, che non sia facile qui farsi un nome

Come tagliare il cordone scendere a Bolo stazione

I vecchi amici stan scalando ancora il metadone

Mentre sento mia sorella che mi chiama dal balcone

Ogni canzone è parte del riassunto, arte e disappunto

Storia triste e disperata da cui prendo spunto

E sono qui che mi domando quando arriva il punto

Non mi riesco più a godere quei traguardi che ho raggiunto

Ora combatto con la fretta, sbrano la mia fetta

Plano sopra una città che amo ma che sento stretta

Parte la base mentre accendo un’altra sigaretta

Chissà se a casa c'è qualcuno che ancora mi aspetta

Dal parco sotto casa

Fino ad un parco in centro

Vorrei tornare indietro

Mamma non mi diverto

Io non dimentico i posti in cui sono nato

Ma ciò che ho vissuto mi ha cambiato

Io credo nei sacrifici non credo al fato

E corro stanco morto e senza fiato

Mentre mi stringono i muri di questa mia città

Qui la libertà non esiste più

Poi torno indietro per cercare la mia verità

Dentro un dejà-vù senza fiato

La mia vita è complicata, la scrittura è semplice

Ogni rima è stata fatta, frate sono un reduce

Da una vita che ci provo, non si sa mai

A Milano senti l’odio se ce la fai

La provincia che mi demotiva

Faccio un giro anche se poi non mi va, anche se non c'è vita

Anche se in cima ci arrivano i più forti

Potevamo essere noi ma tu non mi ascolti

Ho consumato notti inseguendo un’idea

Cantavo in certi posti, la gente rideva

Se non ci credi non succede, ho troppa fede

Se guardi fuori non c'è nulla, tutti in ferie

Se non sei pronto la città ti taglia a fette

Qui basta un soffio e cade giù anche la parete

Scommettere tutto, dimmi chi se la sente

Non basta un disco a farti vivere per sempre

Chiudevo gli occhi e immaginavo spazi

Chissà dove mi porti, qui son solo palazzi

Io non dimentico i posti in cui sono nato

Ma ciò che ho vissuto mi ha cambiato

Io credo nei sacrifici non credo al fato

E corro stanco morto e senza fiato

Mentre mi stringono i muri di questa mia città

Qui la libertà non esiste più

Poi torno indietro per cercare la mia verità

Dentro un dejà-vù senza fiato

Io che volevo solamente andare via di qua

Cambiare identità per non tornare più

Chiudo le tende per restare nell’oscurità

Poi scrivo le mie storie a lume di bajour

Pezzi su pezzi del mio passato

Ciò che credevo dimenticato

Ritorno indietro per cercare quella verità

Dentro un deja-vù senza fiato

Dit is, mijn requiem

uw requiem

Nu adem ik en voel ik de zee

Dat verlangen om opnieuw te beginnen

Van degenen die hebben gehoord dat je niet weet hoe te doen, provinciale

Omdat het een spel leek om te gaan opnemen

Zoals toen je me niet betaalde en ik kwam spelen

Het lijkt erop dat het niet gemakkelijk is om hier naam te maken

Hoe het cordon door te snijden, stap uit bij station Bolo

Oude vrienden klimmen nog steeds methadon

Terwijl ik mijn zus hoor roepen vanaf het balkon

Elk nummer is onderdeel van de samenvatting, kunst en teleurstelling

Triest en wanhopig verhaal waar ik inspiratie uit haal

En hier vraag ik me af wanneer het punt komt

Ik kan niet meer genieten van de doelen die ik heb bereikt

Nu vecht ik met haast, ze sbrano mijn plak

Ik zweef over een stad waar ik van hou, maar waar ik me dichtbij voel

De basis gaat weg terwijl ik nog een sigaret opsteek

Wie weet is er iemand thuis die nog op me wacht

Vanaf het park onder het huis

Tot aan een park in het centrum

Ik zou graag terug willen gaan

Mam, ik geniet er niet van

Ik vergeet de plaatsen waar ik ben geboren niet

Maar wat ik heb meegemaakt heeft me veranderd

Ik geloof in opoffering Ik geloof niet in het lot

En ik ren doodmoe en buiten adem

Terwijl de muren van deze stad van mij mij aanspannen

Hier bestaat geen vrijheid meer

Dan ga ik terug om mijn waarheid te vinden

Binnen een ademloze déjà-vù

Mijn leven is ingewikkeld, schrijven is eenvoudig

Elk rijm is gemaakt, broeder, ik ben een veteraan

Van een leven dat ik heb geprobeerd, je weet maar nooit

In Milaan voel je haat als je het haalt

De provincie die mij demotiveert

Ik maak een ritje ook al heb ik er geen zin in, ook al is er geen leven

Zelfs als de sterksten de top bereiken

Het hadden wij kunnen zijn, maar je luistert niet naar mij

Ik heb nachten doorgebracht met het najagen van een idee

Ik zong op bepaalde plaatsen, mensen lachten

Als je niet gelooft dat het niet gebeurt, heb ik te veel vertrouwen

Als je naar buiten kijkt is er niets, iedereen op vakantie

Als je er nog niet klaar voor bent, snijdt de stad je in plakjes

Hier even ademhalen en de muur valt ook naar beneden

Wed het allemaal, vertel me wie er zin in heeft

Een record is niet genoeg om je voor altijd te laten leven

Ik sloot mijn ogen en stelde me ruimtes voor

Wie weet waar je me heen brengt, hier zijn alleen gebouwen

Ik vergeet de plaatsen waar ik ben geboren niet

Maar wat ik heb meegemaakt heeft me veranderd

Ik geloof in opoffering Ik geloof niet in het lot

En ik ren doodmoe en buiten adem

Terwijl de muren van deze stad van mij mij aanspannen

Hier bestaat geen vrijheid meer

Dan ga ik terug om mijn waarheid te vinden

Binnen een ademloze déjà-vù

Ik wilde gewoon weg van hier

Verander identiteit om nooit meer terug te keren

Ik sluit de gordijnen om in het donker te blijven

Dan schrijf ik mijn verhalen bij bajour light

Stukjes op stuk van mijn verleden

Wat ik dacht was vergeten

Ik ga terug om die waarheid te zoeken

Binnen een ademloos déja-vu