O Soldado - Cláudia Pascoal

Ele foi assim como veio

Sem receio nem medo do fim

Só deixou um último beijo

E no meio dos dois um jardim

Ela travou a emoção

Mais tarde tentou ser feliz

De dia vence a solidão

Mas de noite não sabe dormir

E os dias viraram anos

Vê nos ramos que o vento despiu

E perdeu o rasto no espelho

Da memória que um dia sentiu

Pintou uma nova canção

Num quarto que estava vazio

Matou a última esperança

E depois finalmente dormiu

Até que uma noite o passado

Encontrou sua porta e bateu

Mas aquele rosto cansado

Ela não reconheceu

Ele travou a emoção

E o mar dos seus olhos ruiu

Por fim com resignação

Procurou uma estrada e seguiu

Pois ele era só um soldado

Numa guerra que chegou ao fim

E no bolso trazia guardado o retrato

Da mulher que esperava por si

Hij ging zoals hij kwam

Zonder angst of angst voor het einde

Heb net nog een laatste kus achtergelaten

En tussen de twee een tuin

Ze ving de emotie

Later geprobeerd om gelukkig te zijn

Overwint overdag eenzaamheid

Maar 's nachts weet hij niet hoe hij moet slapen

En de dagen werden jaren

Zie in de takken die de wind heeft gestript

En verloor zijn spoor in de spiegel

Uit de herinnering die je ooit voelde

een nieuw lied geschilderd

In een kamer die leeg was

doodde de laatste hoop

En toen sliep hij eindelijk

Tot op een nacht het verleden

Heb je deur gevonden en klopte

Maar dat vermoeide gezicht

ze herkende het niet

Hij ving de emotie

En de zee van je ogen stortte in

Eindelijk met ontslag

Een weg gezocht en gevolgd

Omdat hij maar een soldaat was

In een oorlog die tot een einde kwam

En in de zak hield hij het portret

Van de vrouw die op je wachtte