L'Espérance En L'Homme - Claude Nougaro

Au cours d’un vie qui fut mouvementée

Dans un siècle où l’horreur battit ses records

Parmi les êtres qu’on a pu rencontrer

Sur le seuil d’un grand rêve ou dans des corridors

Au cours d’une vie de vertes et de pas mûres

À se dire quelquefois que le monde est foutu

Que l’Homme est fou, qu’il va droit dans le mur

Il arrive que cette vie si cruelle et tordue

S’ouvre sur un jardin d’odeurs comme en avaient les fleurs

Que l’on avait cru disparues

S’ouvre, mystère et boule de gomme, quand l’espérance en l’Homme

Chantait encore dans les chambres et les rues

Au cours d’un vie qui fut mouvementée

Il arrive qu’un jardin ou qu’un simple visage humain

Une main ouvre un nouveau chemin

Au cours d’une vie qui fut mouvementée

Traversée de voyages au bout de la nuit

À se dire: suffit, mais tout de même hanté

Par la mort qui fait le mort et par le temps qui fuit

S’ouvre tout un jardin d’odeurs comme en avaient les fleurs

Que l’on avait cru disparues

S’ouvre, mystère et boule de gomme, quand l’espérance en l’Homme

Chantait encore dans les chambres et les rues

Au cours d’une vie qui fût mouvementée

Il suffit d’une voix, d’un certain regard pour qu’on voie

Un espoir toujours recommencé

Que l’on croie en l’amour, planté sans cesse et replanté

Dans le cours d’une vie mouvementée

Tout se pardonne, tout se gomme

Et l’on voit soudain reverdir, refleurir notre espérance en l’homme

Il arrive qu’un jardin ou qu’un simple visage humain

Une main ouvre un nouveau chemin

Tout se gomme, se pardonne

Et l’on voit soudain reverdir, refleurir

Notre espérance en l’homme

Door een leven dat veelbewogen was

In een eeuw waarin horror zijn records brak

Onder de wezens die we hebben kunnen ontmoeten

Op de drempel van een grote droom of in gangen

Door een leven van groen en onrijp

Om soms te denken dat de wereld naar de klote is

Dat de man gek is, dat hij regelrecht de muur in gaat

Soms is dit leven zo wreed en verdraaid

Opent naar een tuin van geuren zoals de bloemen hadden

waarvan we dachten dat die verdwenen was

Opent zich, mysterie en bal van rubber, wanneer hoop in Man

Zong nog steeds in de kamers en op straat

Door een leven dat veelbewogen was

Soms een tuin of gewoon een menselijk gezicht

Een hand opent een nieuw pad

Door een leven dat veelbewogen was

Overstekende reizen aan het einde van de nacht

Om te zeggen: genoeg, maar nog steeds spookachtig

Door de dood die dood speelt en door de tijd die vlucht

Opent een hele tuin van geuren zoals de bloemen hadden

waarvan we dachten dat die verdwenen was

Opent zich, mysterie en bal van rubber, wanneer hoop in Man

Zong nog steeds in de kamers en op straat

Door een leven dat veelbewogen was

Het enige dat nodig is, is een stem, een bepaalde blik om te zien

Een hoop altijd vernieuwd

Laten we geloven in liefde, constant geplant en opnieuw geplant

In de loop van een bewogen leven

Alles is vergeven, alles is gewist

En ineens zien we onze hoop in de mens weer groeien, weer bloeien

Soms een tuin of gewoon een menselijk gezicht

Een hand opent een nieuw pad

Alles is gewist, vergeven

En we zien ineens weer groen, weer bloeien

Onze hoop in de mens