Un Enfant - Charles Aznavour, Gilbert Bécaud

Une enfant, une enfant de seize ans

Une enfant du printemps

Couchée sur le chemin

Elle vivait dans un de ces quartiers

Où tout le monde est riche à crever

Elle avait quitté ses parents

Pour suivre un garçon, un bohème

Qui savait si bien dire «je t’aime»

Que ça en devenait bouleversant

Et leurs deux cœurs ensoleillés

Partirent sans laisser d’adresse

Emportant juste leur jeunesse

Et la douceur de leur péché

Une enfant, une enfant de seize ans

Une enfant du printemps

Couchée sur le chemin

Leurs cœurs n’avaient pas de saisons

Et ne voulaient pas de prison

Tous deux vivaient au jour le jour

Ne restant jamais à la même place

Leurs cœurs avaient besoin d’espace

Pour contenir un tel amour

Son présent comme son futur

C'était cet amour magnifique

Qui la berçait comme d’un cantique

Et perdait ses yeux dans l’azur

Une enfant, une enfant de seize ans

Une enfant du printemps

Couchée sur le chemin

Mais son amour était trop grand

Trop grand pour l'âme d’une enfant

Elle ne vivait que par son c oeur

Et son c oeur se faisait un monde

Mais Dieu n’accepte pas les mondes

Dont il n’est pas le Créateur

L’amour étant leur seul festin

Il la quitta pour quelques miettes

Alors, sa vie battit en retraite

Et puis l’enfant connut la faim

Une enfant, une enfant de seize ans

Une enfant du printemps

Couchée sur le chemin

Morte…

Een kind, een kind van zestien jaar

Een kind van de lente

Onderweg liggen

Ze woonde in een van die buurten

Waar iedereen rijk is om voor te sterven

Ze verliet haar ouders

Een jongen volgen, een bohemien

Wie wist zo goed 'ik hou van je' te zeggen

Het werd overweldigend

En hun twee zonnige hartjes

Vertrekken zonder een adres achter te laten

Gewoon hun jeugd afpakken

En de zoetheid van hun zonde

Een kind, een kind van zestien jaar

Een kind van de lente

Onderweg liggen

Hun harten hadden geen seizoenen

En wilde geen gevangenis

Beiden leefden van hand tot mond

Nooit op één plek blijven

Hun harten hadden ruimte nodig

Om zo'n liefde te bevatten

Zijn heden als zijn toekomst

Het was deze mooie liefde

Wie wiegde haar als een hymne

En verloor zijn ogen in het blauw

Een kind, een kind van zestien jaar

Een kind van de lente

Onderweg liggen

Maar zijn liefde was te groot

Te groot voor de ziel van een kind

Ze leefde alleen vanuit haar hart

En haar hart maakte een wereld

Maar God accepteert de werelden niet

Waarvan hij niet de Schepper is

Vind het heerlijk om hun enige feest te zijn

Hij verliet haar voor een paar kruimels

Dus haar leven trok zich terug

En toen kende het kind honger

Een kind, een kind van zestien jaar

Een kind van de lente

Onderweg liggen

Dood…