Casey's Last Ride - Calexico

Casey joins the hollow sound of silent people walking down,

The stairway to the subway in the shadows down below.

Following their footsteps through the neon-darkened corridors,

Of silent desperation, never speaking to a soul.

The poison air he’s breathing has the dirty smell of dying,

'Cos it’s never seen the sunshine and it’s never felt the rain.

But Casey minds the arrows and ignores the fatal echoes,

Of the clicking of the turnstiles and the rattle of his chains.

«Oh,» she said: «Casey, it’s been so long since I’ve seen you.

«Here,» she said: «just a kiss to make a body smile.

«See,» she said: «I've put on new stockings just to please you.

«Lord,» she said.

«Casey, can you only stay a while.»

Casey leaves the underground and stops inside The Golden Crown,

For something wet to wipe away the chill that’s on his bones.

Seeing his reflection in the lives of all the lonely men,

Who reach for anything they can to keep from going home.

Standing in the corner, Casey drinks his pint of bitter,

Never glancing in the mirror at the people passing by.

Then he stumbles as he’s leaving and he wonders if the reason,

Is the beer that’s in his belly or the tear that’s in his eye.

«Oh,» she said: «I suppose you seldom think about me.

«Now,» she said: «now that you’ve a family of your own.

«Still,» she said: «It's so blessed good to feel your body.

«Lord,» she said: «Casey, it’s a shame to be alone.»

Golden Crown,

Casey voegt zich bij het holle geluid van stille mensen die naar beneden lopen,

De trap naar de metro in de schaduw beneden.

In hun voetsporen door de neon-verduisterde gangen,

Van stille wanhoop, nooit sprekend tot een ziel.

De giftige lucht die hij inademt heeft de vieze geur van sterven,

Want het heeft nog nooit de zon gezien en het heeft nog nooit de regen gevoeld.

Maar Casey let op de pijlen en negeert de fatale echo's,

Van het klikken van de tourniquets en het geratel van zijn kettingen.

'O,' zei ze: 'Casey, het is zo lang geleden dat ik je heb gezien.

«Hier,» zei ze: «gewoon een kus om een ​​lichaam aan het lachen te maken.

'Kijk,' zei ze: 'Ik heb nieuwe kousen aangetrokken om je te plezieren.

'Heer,' zei ze.

'Casey, kun je maar even blijven.'

Casey verlaat de metro en stopt in The Golden Crown,

Voor iets nats om de kou weg te vegen die op zijn botten rust.

Zijn weerspiegeling zien in het leven van alle eenzame mannen,

Die naar alles grijpen om te voorkomen dat ze naar huis gaan.

Casey staat in de hoek en drinkt zijn pint bitter,

Nooit in de spiegel kijken naar de voorbijgangers.

Dan struikelt hij terwijl hij weggaat en hij vraagt ​​zich af of de reden,

Is het bier in zijn buik of de traan in zijn oog.

'O,' zei ze: 'Ik veronderstel dat je zelden aan me denkt.

«Nu», zei ze: «nu je een eigen gezin hebt.

'Toch', zei ze: 'Het is zo gezegend om je lichaam te voelen.

'Heer,' zei ze: 'Casey, het is een schande om alleen te zijn.'

Gouden kroon,