Puesta De Sol - Buena Fe, Israel Rojas

Sé quien se fue de una puesta de sol

para ser un heraldo del amanecer.

Mariposas nocturnas le llaman traidor

y las diurnas esperan a su aparecer.

Falsa como la dicha que acuna el alcohol

a la que la resaca, castiga después,

es vivir de un pasado que ya se nos fue.

Yo lo vi, yo lo sé

Pobre el gregario que el destino le hizo rey

y ejecuta según el cantar del bufón,

cuando eleve la risa a la altura de ley.

Es que el llanto va dueño de la situación.

Soñador alejándole el suelo a tus pies

te sustentas pisando el sueño a los demás,

y de arenga elocuente vamos hasta los dientes.

Yo lo sé, yo lo vi:

son los argumentos.

En un barco que zarpa,

hacia el alba,

quien toca el arpa

animará al que rema,

cantará de esperanzas

pero también de las esencias de las penas.

Arideces del alma,

del alma propia

como el alma ajena,

apuntando a la sombra,

que no hay mejor guarida

que la luz que quema.

En qué lugar las verdades más fieras

se vuelven rameras cobrándonos la candidez.

En qué lugar ajeno esconde el veneno

la vida…

Voy tejiendo mi abrigo, ya vamos a ver

si me cubre del sueño hasta el genital,

el invierno comienza en la puesta de sol…

Yo lo sé, yo lo vi.

(VUELVE A ESTRIBILLO)

Que la luz cuando quema,

son mis argumentos

Ik weet wie een zonsondergang heeft achtergelaten

om een ​​voorbode van de dageraad te zijn.

Nachtvlinders noemen hem een ​​verrader

en de dagelijkse wachten op hun verschijning.

Vals als de vreugde die alcohol wiegt

waaraan de kater later straft,

het is leven vanuit een verleden dat al voorbij is.

Ik zag het, ik weet het

Arme de kuddedieren dat het lot hem koning maakte

en speel volgens het lied van de nar,

wanneer je lacht tot het toppunt van de wet.

Het is dat huilen eigenaar is van de situatie.

Dromer die de grond van je voeten af ​​beweegt

je onderhoudt jezelf door op de slaap van anderen te stappen,

en welsprekende tirade gaan we tot de tanden.

Ik weet het, ik zag het:

zijn de argumenten.

Op een schip dat uitvaart,

tegen de dageraad,

wie speelt de harp?

zal degene die roeit aanmoedigen,

zal zingen van hoop

maar ook van de essenties van verdriet.

droogheid van de ziel,

van je eigen ziel

zoals de ziel van anderen,

wijzend naar de schaduw,

dat er geen betere schuilplaats is

dat het licht dat brandt.

Op welke plaats de felste waarheden?

het worden hoeren die ons beschuldigen van onze onschuld.

In welke vreemde plaats verbergt het gif?

leven…

Ik ben mijn jas aan het breien, we zullen zien

als het me van de slaap tot aan de geslachtsdelen bedekt,

de winter begint bij zonsondergang...

Ik weet het, ik zag het.

(TERUG NAAR KOOR)

Dat het licht als het brandt,

zijn mijn argumenten