Retribution - Brymir

Rain, the gift of our forbidden god

Grants no compassion, no humility

Our souls filled with a burning wrath

And the promise of our divinity

But a silent voice now weeps within

It prays;

forgiveness for our sins

For our lands left ravaged in our wake…

And so I stand

My heart filled with hate for eternity

And so I stand

My soul still denies my mortality

And so I shall fall

Alone and bound to envy all

I did not understand

And I feel pain, that solace of a tainted conscience

It grants a glimpse of resentful reality:

Our God, long since fallen

A lost path, a lie of divinity

And I see it die

I hear it weep

In waters deep

And last, I stand

As the final beacon of man

Through remorse, through the shame

The guilt of aeons in my name

The grief of aeons

That rends apart the heart

The art of man perfected

And pain fades away

A castaway I am to stay

In that name I became what nature abhors

In vain I now raise my fist against it all

But I see, through the eyes of a storm, afar

A father’s scorn, a mother’s call

And I’m filled with reverence as I fall

The temple trembled as time did stall

Its last keeper becomes one with the stars

A grave;

the peace for the restless

At last, I stand

The pitch-blakc rain can’t cleanse

My broken blood-stained hands

And last, I fall

And see it all…

Regen, het geschenk van onze verboden god

Geeft geen mededogen, geen nederigheid

Onze zielen gevuld met een brandende toorn

En de belofte van onze goddelijkheid

Maar een stille stem huilt nu van binnen

Het bidt;

vergeving voor onze zonden

Voor onze landen verwoest in ons kielzog...

En dus sta ik

Mijn hart voor eeuwig gevuld met haat

En dus sta ik

Mijn ziel ontkent nog steeds mijn sterfelijkheid

En dus zal ik vallen

Alleen en vastbesloten om iedereen te benijden

Ik heb het niet begrepen

En ik voel pijn, die troost van een bedorven geweten

Het geeft een glimp van de wrokkige realiteit:

Onze God, allang gevallen

Een verloren pad, een goddelijke leugen

En ik zie het sterven

Ik hoor het huilen

In diepe wateren

En als laatste, ik sta

Als het laatste baken van de mens

Door wroeging, door de schaamte

De schuld van aeonen in mijn naam

Het verdriet van aeonen

Dat verscheurt het hart

De kunst van de mens geperfectioneerd

En pijn vervaagt

Een schipbreukeling die ik blijf

In die naam werd ik wat de natuur verafschuwt

Tevergeefs hef ik nu mijn vuist ertegen op

Maar ik zie, door de ogen van een storm, in de verte

De minachting van een vader, de roep van een moeder

En ik ben vol eerbied als ik val

De tempel trilde terwijl de tijd stilstond

Zijn laatste keeper wordt één met de sterren

Een graf;

de vrede voor de rustelozen

Eindelijk sta ik op

De pikzwarte regen kan niet reinigen

Mijn gebroken met bloed bevlekte handen

En als laatste val ik

En zie het allemaal...