Slayer Of Gods - Brymir

And so blood poured out of wrath

Despair and doubt now left to die

The night cursed the sun

Restraints of fury undone

Left alone, in silence untold

Left beheaded my statues and thrones

Rain driving the needles of fate

My hands, unveiled, remain unseen

I cover the skies, I sharpen my hate

I close my eyes and face the storm beyond

Beyond the crimson dawn

The flames reveal far away the stars

One thing you shall know:

The silences conquers all

Reborn in wrath

Without a war

Forsaken path

A man no more

I gaze upon the void

A murdered world, a tainted soil

I am beast: The slayer of Gods

Yet why do I feel this pain?

I wish not to see, and never to feel

But in freedom run through the landscapes

To serve nothing!

But this hate, has it

All but consumed me in vain?

In vain do whispers call?

Screaming silence in the dark!

The starlight turned skies ablaze like the sun!

It burns through my heart…

Facing, proud, the storm

Through the pain, I saw:

The silence conquers all!

And so I fall…

Beyond even the stars, in a far more distant horizon

Where even a whisper is louder than thunder

I viewed an invincible tyrant

In a madness of drums in unfathomable depths

I caress’d that fiery emptiness

I held it in my fist

And I was not humbled

My soul… found it’s way home!

Beyond the vast distance, I heard the stars

Bound by these chains of man

A beast I am…

No… No…

No more!

«I see all the worlds we’ve undone

And my hands, futile, tried to grasp something tangible…»

Godsend…

Awaken to our void…

Alone!

A world of bones, where blind men dwell

Flames feast on the sheen of a wishing well

Moments of kings, of tyrants of hell

A dead man whose tales I tell

So to the crows I yield my flesh

My spirit torn in pains worse than death

The bells, the bells, the bells;

they groan…

I atone and accept there is only despair

En zo vloeide er bloed uit toorn

Wanhoop en twijfel nu overgelaten om te sterven

De nacht vervloekte de zon

Beperkingen van woede ongedaan gemaakt

Alleen gelaten, in stilte onnoemelijk

Links onthoofd mijn standbeelden en tronen

Regen drijft de naalden van het lot

Mijn handen, onthuld, blijven ongezien

Ik bedek de lucht, ik scherp mijn haat aan

Ik sluit mijn ogen en ga de storm tegemoet

Voorbij de karmozijnrode dageraad

De vlammen onthullen ver weg de sterren

Eén ding zul je weten:

De stiltes overwint alles

Herboren in toorn

Zonder oorlog

verlaten pad

Geen man meer

Ik staar naar de leegte

Een vermoorde wereld, een besmette bodem

Ik ben het beest: The slayer of Gods

Maar waarom voel ik deze pijn?

Ik wil niet zien en nooit voelen

Maar ren in vrijheid door de landschappen

Om niets te dienen!

Maar deze haat, heeft het

Alles behalve tevergeefs?

Tevergeefs roepen fluisteringen?

Schreeuwende stilte in het donker!

Het sterrenlicht veranderde de lucht in vuur en vlam als de zon!

Het brandt door mijn hart...

Trots op de storm

Door de pijn heen zag ik:

De stilte overwint alles!

En dus val ik...

Zelfs voorbij de sterren, in een veel verder verwijderde horizon

Waar zelfs een fluistering luider is dan de donder

Ik heb een onoverwinnelijke tiran gezien

In een waanzin van drums in onpeilbare diepten

Ik streelde die vurige leegte

Ik hield het in mijn vuist

En ik was niet vernederd

Mijn ziel... vond de weg naar huis!

Voorbij de enorme afstand hoorde ik de sterren

Gebonden door deze ketenen van mensen

Een beest dat ik ben...

Nee nee…

Niet meer!

«Ik zie alle werelden die we ongedaan hebben gemaakt»

En mijn handen, tevergeefs, probeerden iets tastbaars te grijpen...»

godsgeschenk…

Ontwaak in onze leegte...

Alleen!

Een wereld van botten, waar blinde mannen wonen

Vlammen smullen van de glans van een wensput

Momenten van koningen, van tirannen van de hel

Een dode man wiens verhalen ik vertel

Dus aan de kraaien geef ik mijn vlees

Mijn geest verscheurd door pijn erger dan de dood

De klokken, de klokken, de klokken;

ze kreunen...

Ik verzoen en accepteer dat er alleen wanhoop is