Unconquerable - Brymir

Morning light shines from the west

Ageless warmth awakens from its rest

Lost cold of the moon, chill of the stars

The sun spreading life, the end of a war

Once again the dark is driven away

But this day is forever to stay

Watching its face, the ending of its age

The whole world trembling in rage

Slumber from its cradle

Wakens to begin

Lost in this world

Crying death

Start of an ending

Birth of a time

Birth of a time of ice

I’m standing at the gates of the ending

Watching its vortices swirl

Escaping from doom’s mouth opening

Invincible, ineffable, unconquerable

Time has no more measure

The last word I would ever form

Nevermore, nevermore

Nearing death with life everywhere

Sunlight pierces the impenetrable dark

Without the without there is no within

No morality, no virtue without its sin

And the vision unfolds its wings

And takes flight to the end of all things

What you have melted shall freeze again soon

Night comes at the tolling of noon

See this sleeping silence of snow

How she screams

This avalanche never-ending

Once seen in fearful dreams

And she shall rise

A phoenix in tears

Lost wisdom and justice

She shall kill

Her tears;

a river to cover the land in ice

That somber splendor restored in her eyes

A cradle of life, the frozen bath of Bathory

And again she is still, fairest sleeping beauty

Morgenlicht schijnt vanuit het westen

Tijdloze warmte ontwaakt uit zijn rust

Verloren kou van de maan, kou van de sterren

De zon verspreidt leven, het einde van een oorlog

Opnieuw wordt het duister verdreven

Maar deze dag zal voor altijd blijven

Kijken naar zijn gezicht, het einde van zijn leeftijd

De hele wereld beeft van woede

Sluimer uit zijn wieg

Wordt wakker om te beginnen

Verdwaald in deze wereld

dood huilen

Begin van een einde

Geboorte van een tijd

Geboorte van een tijd van ijs

Ik sta aan de poorten van het einde

Zijn draaikolken zien wervelen

Ontsnappen uit de mondopening van de doom

Onoverwinnelijk, onuitsprekelijk, onoverwinnelijk

Tijd heeft geen maat meer

Het laatste woord dat ik ooit zou vormen

Nooit meer, nooit meer

Bijna dood met overal leven

Zonlicht doorboort het ondoordringbare donker

Zonder het zonder is er geen binnen

Geen moraliteit, geen deugd zonder zijn zonde

En het visioen ontvouwt zijn vleugels

En vliegt naar het einde van alle dingen

Wat je hebt gesmolten, zal binnenkort weer bevriezen

De nacht komt op het einde van de middag

Zie deze slapende stilte van sneeuw

Hoe ze schreeuwt

Deze lawine houdt nooit op

Eenmaal gezien in angstige dromen

En ze zal opstaan

Een feniks in tranen

Verloren wijsheid en gerechtigheid

Ze zal doden

Haar tranen;

een rivier om het land met ijs te bedekken

Die sombere pracht hersteld in haar ogen

Een wieg van het leven, het bevroren bad van Bathory

En nogmaals, ze is nog steeds, mooiste schone slaapster