Cartoon Blues - Bright Eyes

I listened to a lecture of nonsense till dawn,

By a plagiary poet with dark glasses on.

He said, «How did you ever dream up that song, the one where the baby dies?»

I said «I'll tell you the secret, which one’s your good ear?

Yeah, people are made up of water and fear.

If there weren’t women present we wouldn’t be here,

So let’s make like we’re friends.»

And the pot turned to powder and soured the mood,

And the people I’d come with were gone from the room.

So I asked like a child, «May I be excused?»,

And disobeyed them all.

Into that late-night latrine,

Rain soaking through my shoes.

I tried walking backwards to get less confused.

Working off the theory I could never prove;

That it was life itself to blame.

In time we’ll win the world,

Like a failed revolution.

A tumor we could not remove.

An old friend.

A constant.

The blues.

Now my days are distractions, sit wringing my hands,

Solitaire, crosswords and films on demand.

When you turn from a cartoon back into a man,

You start to smell that human smell.

So I sleep with the fan on to drown out the street,

And the noise rising up from the bar underneath.

But for that inconvenience all my drinks are free,

So I guess it’s just as well.

Why do I envy the ending right from the start?

Just get it together to take it apart.

Watching the horse as it follows the cart,

I sweep up my broken spell.

And I felt something changing the world,

Like a new constitution.

A thief I would have to pursue,

At all times,

At all costs.

The truth.

Ik luisterde naar een lezing van onzin tot het ochtendgloren,

Door een plagiaatdichter met een donkere bril op.

Hij zei: "Hoe heb je ooit dat liedje verzonnen, dat liedje waarin de baby sterft?"

Ik zei: "Ik zal je het geheim vertellen, welke is je goede oor?

Ja, mensen bestaan ​​uit water en angst.

Als er geen vrouwen aanwezig waren, zouden we hier niet zijn,

Dus laten we doen alsof we vrienden zijn.»

En de pot veranderde in poeder en verzuurde de stemming,

En de mensen met wie ik was gekomen, waren de kamer uit.

Dus ik vroeg als een kind: "Mag ik me verontschuldigen?",

En negeerde ze allemaal.

In die nachtelijke latrine,

Regen dringt door mijn schoenen.

Ik probeerde achteruit te lopen om minder in de war te raken.

Werken met de theorie die ik nooit zou kunnen bewijzen;

Dat het het leven zelf de schuld was.

Na verloop van tijd zullen we de wereld winnen,

Als een mislukte revolutie.

Een tumor die we niet konden verwijderen.

Een oude vriend.

Een constante.

De blues.

Nu zijn mijn dagen afleiding, zit mijn handen te wringen,

Solitaire, kruiswoordraadsels en films op aanvraag.

Als je van een tekenfilm weer een man wordt,

Je begint die menselijke geur te ruiken.

Dus ik slaap met de ventilator aan om de straat te verdrinken

En het geluid dat opstijgt uit de bar eronder.

Maar voor dat ongemak zijn al mijn drankjes gratis,

Dus ik denk dat het net zo goed is.

Waarom ben ik vanaf het begin jaloers op het einde?

Pak het gewoon bij elkaar om het uit elkaar te halen.

Kijkend naar het paard terwijl het de kar volgt,

Ik veeg mijn gebroken spreuk op.

En ik voelde dat iets de wereld veranderde,

Zoals een nieuwe grondwet.

Een dief die ik zou moeten achtervolgen,

Altijd,

Tegen elke prijs.

De waarheid.