Bowl of Oranges - Bright Eyes

The rain, it started tapping on the window near my bed

There was a loophole in my dreaming so I got out of it

And to my surprise my eyes were wide and already open

Just my nightstand and my dresser where those nightmares had just been

So I dressed myself and left then, out into the gray streets

But everything seemed different and completely new to me

The sky, the trees, houses, buildings, even my own body

And each person I encountered, I couldn’t wait to meet

And I came upon a doctor who appeared in quite poor health

I said, «There's nothing I can do for you you can’t do for yourself»

He said, «Oh yes you can, just hold my hand, I think that that would help»

So I sat with him a while, then I asked him how he felt

He said, «I think I’m cured

In fact, I’m sure of it

Thank you, stranger

For your therapeutic smile»

So that’s how I learned the lesson that everyone’s alone

And your eyes must do some raining if you’re ever going to grow

But when crying don’t help, you can’t compose yourself

It’s best to compose a poem

An honest verse of longing or a simple song of hope

That is why I’m singing, baby don’t worry, cause now I got your back

And every time you feel like crying I’m gonna try and make you laugh

And if I can’t, if it just hurts too bad, then we’ll wait for it to pass

And I will keep you company through those days so long and black

And we’ll keep working on the problem we know we’ll never solve

Of love’s uneven remainders, our lives are fractions of a whole

But if the world could remain within a frame like a painting on a wall

Then I think we’d see the beauty, then we’d stand staring in awe

At our still lives posed

Like a bowl of oranges

Like a story told

By the fault lines and the soil

De regen, hij begon op het raam bij mijn bed te tikken

Er zat een maas in mijn dromen, dus ik kwam eruit

En tot mijn verbazing waren mijn ogen wijd en al open

Alleen mijn nachtkastje en mijn dressoir waar die nachtmerries net waren geweest

Dus kleedde ik me aan en vertrok toen, de grijze straten in

Maar alles leek anders en compleet nieuw voor mij

De lucht, de bomen, huizen, gebouwen, zelfs mijn eigen lichaam

En elke persoon die ik tegenkwam, ik kon niet wachten om ze te ontmoeten

En ik kwam een ​​arts tegen die in een vrij slechte gezondheid verscheen

Ik zei: «Ik kan niets voor je doen dat je niet voor jezelf kunt doen»

Hij zei: "O ja, dat kan, houd gewoon mijn hand vast, ik denk dat dat zou helpen"

Dus ik zat een tijdje bij hem, toen vroeg ik hem hoe hij zich voelde

Hij zei: "Ik denk dat ik genezen ben"

Sterker nog, ik weet het zeker

Dank je, vreemdeling

Voor je therapeutische glimlach»

Dus zo heb ik de les geleerd dat iedereen alleen is

En je ogen moeten wat regenen als je ooit gaat groeien

Maar als huilen niet helpt, kun je jezelf niet in bedwang houden

Het is het beste om een ​​gedicht te schrijven

Een eerlijk vers van verlangen of een eenvoudig lied van hoop

Dat is waarom ik zing, schat, maak je geen zorgen, want nu heb ik je rug

En elke keer als je zin hebt om te huilen, zal ik proberen je aan het lachen te maken

En als ik het niet kan, als het gewoon te veel pijn doet, dan wachten we tot het voorbij is

En ik zal je gezelschap houden door die dagen zo lang en zwart

En we blijven werken aan het probleem waarvan we weten dat we het nooit zullen oplossen

Van de ongelijke restanten van liefde, zijn onze levens een fractie van een geheel

Maar als de wereld binnen een kader zou kunnen blijven als een schilderij aan de muur?

Dan denk ik dat we de schoonheid zouden zien, dan zouden we vol ontzag staan ​​staren

Bij onze stillevens geposeerd

Als een kom sinaasappels

Zoals een verhaal verteld

Door de breuklijnen en de grond