Dead End - Blinded By Faith

We shared the same name

We played the same game

This game called existence

But you were just a bit too intense

You looked at life with a paranoid stare

Trapped in your personal nightmare

You thought you were caught in a dead end

With both legs stuck in a quicksand

There was a hole inside of you

But you wouldn’t admit it was true

Filling the void with booze and dope

Around your throat, you tightened the rope

You had already lost touch

You were far away and out of reach

I felt guilty, but can one help

A lonely man who strangles himself?

Life can be fucking cruel

It always changes its own rules

You stopped to play like a fool

With a twelve gauges in the mouth

You pulled the trigger and that’s all

Brains splattered on the white wall

You left a letter on the bedside table

Wherein you wrote your last sick fable

I’ll always remember this cemetery

And the end of your funeral ceremony

The sun was too bright, splashing its light

But deep inside my heart it was dark as night

I saw this little box full of ashes

And wondered: «Is it all that remains of your past?»

No, you’re not condemned to the void

My memories can never be destroyed

We hebben dezelfde naam gedeeld

We speelden hetzelfde spel

Dit spel heet het bestaan

Maar je was gewoon een beetje te intens

Je keek met een paranoïde blik naar het leven

Gevangen in je persoonlijke nachtmerrie

Je dacht dat je op een dood spoor zat

Met beide benen vast in drijfzand

Er zat een gat in jou

Maar je zou niet toegeven dat het waar was

De leegte vullen met drank en dope

Om je keel spande je het touw aan

Je was het contact al kwijt

Je was ver weg en buiten bereik

Ik voelde me schuldig, maar kan iemand helpen?

Een eenzame man die zichzelf wurgt?

Het leven kan verdomd wreed zijn

Het verandert altijd zijn eigen regels

Je bent gestopt om te spelen als een dwaas

Met twaalf meters in de mond

Je hebt de trekker overgehaald en dat is alles

Hersenen spetterden op de witte muur

Je hebt een brief op het nachtkastje achtergelaten

Waarin je je laatste zieke fabel schreef

Ik zal me deze begraafplaats altijd herinneren

En het einde van je begrafenisceremonie

De zon was te fel en spetterde met haar licht

Maar diep in mijn hart was het zo donker als de nacht

Ik zag deze kleine doos vol as

En vroeg zich af: «Is het alles wat er nog over is van je verleden?»

Nee, je bent niet veroordeeld tot de leegte

Mijn herinneringen kunnen nooit worden vernietigd