Blank #8 / Precipice - The World Is A Beautiful Place & I Am No Longer Afraid To Die

I’m standing on the precipice

It’s a cliff that I’ve prayed on before

So much so that despite the fact that

I don’t know if I believe in a god or gods anymore

My fingertips they bear callouses

My palms they bear callouses from pressing together so tightly

I pray hard when I pray

I’ve often thought that this maw in front of us was the end of everything

A darkness that consumed all, a black hole

Do you know that we are made up of the same stuff that makes up the stars?

So, what flows through us may not be just blood it may be stardust

And we are dying every second of every minute of every hour of every day

Brings us closer to that final day that final hour that final minute that final

second that final breath

Which means when we run out of hydrogen we become giants, or super giants,

or supernovas

And if not that then we are simply stars whose ill-fated courses end in

collision either way

Either way we’ll explode

With this in mind I reconsider the precipice

There is something beautiful in its blackness isn’t there

Something wondrous in its persistence in swallowing us all?

The end, the end of everything is the beginning of a brand new everything

The end of this universe may be the beginning of a brand new one

So that even now when my heart feels like the most congested intersection

The world, the world it is waiting

I reconsider the precipice and so,

In an effort to take part in reckless acts of self definition

I jump and I ask you to join me

As I fall, as I let that beautiful blackness take me into its arms

I know that I will be safe in them

I know that we, you and I, all of us

We will be safe in its embrace

Ik sta op de afgrond

Het is een klif waar ik eerder op heb gebeden

Zo erg dat ondanks het feit dat

Ik weet niet meer of ik in een god of goden geloof

Mijn vingertoppen dragen eelt

Mijn handpalmen dragen eelt van het zo stevig tegen elkaar drukken

Ik bid hard als ik bid

Ik heb vaak gedacht dat deze muil voor ons het einde van alles was

Een duisternis die alles verteerde, een zwart gat

Weet je dat we uit hetzelfde materiaal bestaan ​​als de sterren?

Dus wat door ons stroomt, is misschien niet alleen bloed, het kan sterrenstof zijn

En we sterven elke seconde van elke minuut van elk uur van elke dag

Brengt ons dichter bij die laatste dag dat laatste uur die laatste minuut die finale

tweede die laatste adem

Wat betekent dat als we geen waterstof meer hebben, we reuzen worden, of superreuzen,

of supernova's

En zo niet, dan zijn we gewoon sterren wiens noodlottige cursussen eindigen in

botsing hoe dan ook

We zullen hoe dan ook ontploffen

Met dit in gedachten heroverweeg ik de afgrond

Er is iets moois in zijn zwartheid is er niet

Iets wonderlijks in zijn volharding om ons allemaal op te slokken?

Het einde, het einde van alles is het begin van een gloednieuw alles

Het einde van dit universum kan het begin zijn van een geheel nieuwe

Zodat zelfs nu mijn hart voelt als het meest drukke kruispunt

De wereld, de wereld waarop hij wacht

Ik heroverweeg de afgrond en dus,

In een poging om deel te nemen aan roekeloze daden van zelfdefinitie

Ik spring en ik vraag je om met me mee te gaan

Terwijl ik val, terwijl ik me door die prachtige duisternis in zijn armen laat nemen

Ik weet dat ik er veilig in zal zijn

Ik weet dat wij, jij en ik, wij allemaal

We zullen veilig zijn in zijn omhelzing