Wait...What? - The World Is A Beautiful Place & I Am No Longer Afraid To Die

Back roads brake lights light up back home.

Calm, cold, or windy nights we still drive.

Eyes open wide as space.

Slide across the interstate.

Missing exits, missing people, recognizing geometric shapes.

We always stay out late.

I have this theory that waking up in a car means that you’re still dreaming.

So if you ever change your mind and decide that it might be worth the drive,

then just drive.

So we just drive, careless and full of smiles while the radio plays on the way

to some basement.

We do it for the sentiment.

It started as a self-asserted promise.

And now the moon hangs low over us as we travel to some new destination.

I will be okay.

Everything.

Terug naar huis gaan de remlichten van wegen aan.

Rustige, koude of winderige nachten rijden we nog steeds.

Ogen gaan wijd open als ruimte.

Schuif over de snelweg.

Ontbrekende uitgangen, mensen missen, geometrische vormen herkennen.

We blijven altijd laat weg.

Ik heb deze theorie dat wakker worden in een auto betekent dat je nog steeds droomt.

Dus als je ooit van gedachten verandert en besluit dat het misschien de rit waard is,

dan gewoon rijden.

Dus we rijden gewoon, onvoorzichtig en vol glimlachen terwijl de radio onderweg speelt

naar een kelder.

We doen het voor het gevoel.

Het begon als een zelfbevestigde belofte.

En nu hangt de maan laag boven ons terwijl we naar een nieuwe bestemming reizen.

Ik zal oke zijn.

Alles.