Nobody's Empire - Belle & Sebastian

Lying on my bed, I was reading French

With the light too bright for my senses

From this hiding place life was way too much

It was loud and rough round the edges

So I faced the wall when an old man called

Out of dreams that I would die there

But a sight unseen, you were pulling strings

You had a different idea

I was like a child, I was lying strong

And my father lifted me up there

Took me to a place where they checked my body

My soul was floating in thin-air

I clung to the bed and I clung to the past

I clung to the welcome darkness

But at the end of the night there’s a green green light

The quiet before the madness

There was a girl that sang like the chime of a bell

And she put out her arm, she touched me when I was in hell

When I was in hell

Someone sang a song and I sang along

Cause I knew the words from my childhood

Intellect ambition they fell away

And they locked me up for my own good

But I didn’t mind, cause the silence was kind

It spoke to me in whispers

There was the sound of the wind and the cold cold dawn

And the quiet hum of business

Let me dangle awhile in this waiting room

I don’t need to go I don’t need to know what you’re doing

Know what you’re doing

Lying on my side you were half awake

And your face was tired and crumpled

If I had a camera I’d snap you now

Cause there’s beauty in every stumble

We are out of practice we’re out of sight

On the edge of nobody’s empire

And if we live by books and we live by hope

Does that make us targets for gunfire?

Now I look at you, you’re a mother of two

You’re a quiet revolution

Marching with the crowd, singing dirty and loud

For the people’s emancipation

Did I do okay, did I pave the way?

Was I strong when you were wanting?

I was tied to the yoke with a decent bloke

Who was stern but never daunting

And he told me to push and he made me feel well

He told to me to leave that vision of hell to the dying

Oh to the dying

Ik lag op mijn bed en las Frans

Met het licht te fel voor mijn zintuigen

Vanuit deze schuilplaats was het leven veel te veel

Het was luid en ruw aan de randen

Dus ik keek naar de muur toen een oude man belde

Uit de droom dat ik daar zou sterven

Maar een ongezien zicht, je trok aan de touwtjes

Je had een ander idee

Ik was als een kind, ik loog sterk

En mijn vader tilde me daar op

Nam me mee naar een plek waar ze mijn lichaam hebben gecontroleerd

Mijn ziel zweefde in de lucht

Ik klampte me vast aan het bed en ik klampte me vast aan het verleden

Ik klampte me vast aan de welkome duisternis

Maar aan het einde van de nacht is er een groen groen licht

De stilte voor de waanzin

Er was een meisje dat zong als een bel

En ze stak haar arm uit, ze raakte me aan toen ik in de hel was

Toen ik in de hel was

Iemand zong een liedje en ik zong mee

Omdat ik de woorden uit mijn jeugd kende

Intellect ambitie vielen ze weg

En ze sloten me op voor mijn eigen bestwil

Maar ik vond het niet erg, want de stilte was vriendelijk

Het sprak fluisterend tegen me

Er was het geluid van de wind en de koude koude dageraad

En het stille geroezemoes van zaken

Laat me even in deze wachtkamer bungelen

Ik hoef niet te gaan Ik hoef niet te weten wat je doet

Weet wat je doet

Liggend op mijn zij was je half wakker

En je gezicht was moe en verfrommeld

Als ik een camera had, zou ik je nu vastleggen

Want er is schoonheid in elke struikelblok

We zijn uit de praktijk, we zijn uit het zicht

Aan de rand van niemands rijk

En als we leven volgens boeken en we leven van hoop

Maakt dat ons tot doelen voor geweervuur?

Nu kijk ik naar jou, je bent moeder van twee

Je bent een stille revolutie

Marcheren met de menigte, vies en luid zingen

Voor de emancipatie van het volk

Heb ik het goed gedaan, heb ik de weg vrijgemaakt?

Was ik sterk toen je wilde?

Ik was aan het juk gebonden met een fatsoenlijke kerel

Wie was streng maar nooit ontmoedigend

En hij zei dat ik moest duwen en hij zorgde ervoor dat ik me goed voelde

Hij zei me dat visioen van de hel aan de stervenden over te laten

Oh aan de stervenden