A Century Of Elvis - Belle & Sebastian

We were sitting in the living room on the sofa, the wrong way round,

looking out the window.

It was quiet, and then in the car park across the road we saw Elvis — look,

there beside the postman’s van,

and he was walking round the postman’s van, looking in the open door.

He looked as if he was thinking about getting in, but then the postman came

back, and he swaggered off,

walked past the window and down the stairs, and then at the bottom of the

stairs right by the caretaker’s office,

he started licking the pavement.

Every night now since we moved in that new house there’s this noise outside the

door at just about half seven or eight o' clock every night.

And if we go and look outside the door, Elvis’ll be standing there waiting to

be let in.

And then he wanders into the living room, maybe sits down on one of the chairs

or even lies down on the floor.

He doesn’t say much, he just stays there for an hour or two, watching the TV.

We talk to him a bit, and then around ten o' clock, he’ll go away again,

and not come back until the next night.

There’s a lot of lanes and stuff around here, around the house — although it’s

right in the middle of the city

it seems quite like the country, it’s dead hidden — safe I suppose,

made for night living.

There’s a lot of squirrels and birds, and Stuart says he’s seen about nine

foxes there

when he’s jumped over the fence on his way to Prior’s Road.

Sometimes you can go out walking, and when you’ve been out for a wee while even

you don’t know where you are anymore,

so it would be pretty hard for anyone else to find you.

I suppose that’s why he spends so much time there, that’s why he’s come to live

there, or maybe it’s just the squirrels.

I read about somewhere that he likes squirrels quite a lot.

There’s these two videos that we got for wedding presents — called the e-files

e-files one and e-files two about how Elvis is supposed to be still alive.

And one time when he came round we were watching one of those, but he didn’t

say anything he just sat on the armchair.

He was playing with his collar a bit, and we watched it right through and then

when it finished

he just got up and walked off into the mist and didn’t say anything.

The first few times he came round I didn’t speak to him at all, I wasn’t really

sure what to say.

And Karen spoke to him quite a lot — she seemed to know what to do more than I

do.

He had quite a strange manner though, he’d go into your stuff and look through

it,

then he’d maybe pick something up and play with it for a wee while,

but he’d never make any comment about any of it.

Seemed pretty rude to me.

I just watched whatever Karen did, and listened to how she talked to him and

then,

after a while I started to copy that, and tell him a few things,

not really bothered about whether he responded or said anything back or not.

I think the first time I spoke to him we were sitting up on the mezzanine and I

said that I would tell him about me and wee Karen,

and how it was that we’d come to be living there.

I thought he probably liked the fact that we were living there because he came

round so much,

so I thought he might want to know how it was that it came about.

We did it all over backwards, I told him.

First of all we got to know each other, and then a while after that we met,

and when we’d known each other for about seven years we decided to have an

anniversary,

and that went quite well, so after the anniversary we had a honeymoon,

and that went well too,

so after that we decided that we would get married.

That’s why we’re living there now.

I used to think my dad was Elvis,

but I haven’t told him that yet.

I haven’t told my dad either…

We zaten in de woonkamer op de bank, de verkeerde kant op,

uit het raam aan het kijken.

Het was stil, en toen zagen we op de parkeerplaats aan de overkant Elvis — kijk,

daar naast het busje van de postbode,

en hij liep om het busje van de postbode en keek door de open deur.

Hij zag eruit alsof hij erover dacht naar binnen te gaan, maar toen kwam de postbode...

terug, en hij zwaaide weg,

liep langs het raam en de trap af, en toen aan de onderkant van de

trap vlak bij het kantoor van de conciërge,

hij begon de stoep te likken.

Elke nacht sinds we in dat nieuwe huis zijn verhuisd, is er dit geluid buiten de

deur elke avond om ongeveer half zeven of acht uur.

En als we naar buiten gaan kijken, staat Elvis daar te wachten op

binnengelaten worden.

En dan dwaalt hij de woonkamer in, gaat misschien op een van de stoelen zitten

of zelfs op de grond gaan liggen.

Hij zegt niet veel, hij blijft daar gewoon een uur of twee, kijkend naar de tv.

We praten wat met hem en dan rond tien uur gaat hij weer weg,

en pas de volgende nacht terugkomen.

Er zijn hier veel rijstroken en zo, rond het huis, hoewel het zo is

midden in de stad

het lijkt nogal op het land, het is dood verborgen - veilig denk ik,

gemaakt voor het nachtleven.

Er zijn veel eekhoorns en vogels, en Stuart zegt dat hij er ongeveer negen heeft gezien

vossen daar

wanneer hij over het hek is gesprongen op weg naar Prior's Road.

Soms kun je gaan wandelen, en als je een tijdje weg bent geweest zelfs

je weet niet meer waar je bent,

dus het zou moeilijk zijn voor iemand anders om je te vinden.

Ik denk dat hij daarom zoveel tijd daar doorbrengt, dat hij daarom is komen wonen

daar, of misschien zijn het gewoon de eekhoorns.

Ik heb ergens gelezen dat hij heel veel van eekhoorns houdt.

Er zijn deze twee video's die we hebben gekregen voor huwelijkscadeaus, de e-bestanden genoemd

e-bestanden één en e-bestanden twee over hoe Elvis verondersteld wordt nog te leven.

En op een keer toen hij langskwam, keken we naar een van die, maar hij deed het niet

alles zeggen dat hij gewoon op de fauteuil zat.

Hij speelde een beetje met zijn halsband, en we keken er doorheen en toen

wanneer het klaar is

hij stond gewoon op en liep de mist in en zei niets.

De eerste paar keer dat hij langskwam, sprak ik helemaal niet met hem, ik was niet echt

zeker wat je moet zeggen.

En Karen sprak heel veel met hem - ze leek meer te weten wat ze moest doen dan ik

doen.

Hij had echter een nogal vreemde manier van doen, hij ging in je spullen en keek door

het,

dan zou hij misschien iets oppakken en er een tijdje mee spelen,

maar hij zou er nooit iets over zeggen.

Het leek me nogal onbeleefd.

Ik keek gewoon wat Karen deed, en luisterde naar hoe ze met hem praatte en...

dan,

na een tijdje begon ik dat te kopiëren en hem een ​​paar dingen te vertellen,

het maakte niet echt uit of hij reageerde of iets terug zei of niet.

Ik denk dat de eerste keer dat ik hem sprak, we rechtop op de tussenverdieping zaten en ik

zei dat ik hem zou vertellen over mij en wee Karen,

en hoe het kwam dat we daar kwamen wonen.

Ik dacht dat hij het waarschijnlijk leuk vond dat we daar woonden omdat hij kwam

zo veel rond,

dus ik dacht dat hij misschien wilde weten hoe het kwam.

We deden het allemaal achterstevoren, zei ik tegen hem.

Eerst leerden we elkaar kennen, en een tijdje daarna ontmoetten we elkaar,

en toen we elkaar ongeveer zeven jaar kenden, besloten we om een...

verjaardag,

en dat ging best goed, dus na het jubileum hadden we een huwelijksreis,

en dat ging ook goed

dus daarna besloten we dat we zouden trouwen.

Daarom wonen we er nu.

Ik dacht altijd dat mijn vader Elvis was,

maar dat heb ik hem nog niet verteld.

Ik heb het mijn vader ook niet verteld...