На заре - Белый орёл

Где-то в городе идет снег, превращаясь на щеках в дождь.

И не кончится никак век, и не сменится никак вождь.

Я на воле не был сто лет, я забыл, как шелестит бриз.

Птица белая летит вверх, отражение скользит вниз.

На заре я выйду в туман, на заре покину приют.

Припаду, рыдая, к цветам и ноздрями землю втяну.

На заре устав от любви в сотый раз тебя призову.

Не боясь, что снова проснусь, мокрых простыней плен разорву.

Слышу в комнате моей смех, на стене дрожит свечей блик.

Смех на простыне чужой - грех, переходит в горле смех в крик.

Отражается в зрачках ночь, память складывает все впрок.

Подрастает без меня дочь, а бессонница мне шьет срок.

На заре я выйду в туман, на заре покину приют.

Припаду, рыдая, к цветам и ноздрями землю втяну.

На заре устав от любви в сотый раз тебя призову.

Не боясь, что снова проснусь, мокрых простыней плен разорву.

На заре я выйду в туман, на заре покину приют.

Припаду, рыдая, к цветам и ноздрями землю втяну.

На заре я выйду в туман, на заре покину приют.

Припаду, рыдая, к цветам и ноздрями землю втяну.

На заре устав от любви в сотый раз тебя призову.

Не боясь, что снова проснусь, мокрых простыней плен разорву.

Где-то в городе идет снег, превращаясь на щеках в дождь.

И не кончится никак век, и не сменится никак...

Ergens in de stad sneeuwt het, overgaand in regen op de wangen.

En de eeuw zal op geen enkele manier eindigen, en de leider zal op geen enkele manier veranderen.

Ik ben al honderd jaar niet vrij geweest, ik was vergeten hoe de bries ruist.

De witte vogel vliegt omhoog, de reflectie glijdt naar beneden.

Bij zonsopgang ga ik de mist in, bij zonsopgang verlaat ik de schuilplaats.

Ik zal snikkend neervallen, ik zal de aarde naar de bloemen en neusgaten trekken.

Bij het ochtendgloren, voor de honderdste keer moe van de liefde, bel ik je.

Niet bang dat ik weer wakker zal worden, ik zal de gevangenschap van natte lakens verscheuren.

Ik hoor gelach in mijn kamer, een gloed van kaarsen trilt op de muur.

Lachen op andermans laken is een zonde, lachen verandert in een kreet in de keel.

Weerspiegeld in de pupillen van de nacht, legt het geheugen alles vast.

Mijn dochter groeit op zonder mij en slapeloosheid is een deadline voor mij.

Bij zonsopgang ga ik de mist in, bij zonsopgang verlaat ik de schuilplaats.

Ik zal snikkend neervallen, ik zal de aarde naar de bloemen en neusgaten trekken.

Bij het ochtendgloren, voor de honderdste keer moe van de liefde, bel ik je.

Niet bang dat ik weer wakker zal worden, ik zal de gevangenschap van natte lakens verscheuren.

Bij zonsopgang ga ik de mist in, bij zonsopgang verlaat ik de schuilplaats.

Ik zal snikkend neervallen, ik zal de aarde naar de bloemen en neusgaten trekken.

Bij zonsopgang ga ik de mist in, bij zonsopgang verlaat ik de schuilplaats.

Ik zal snikkend neervallen, ik zal de aarde naar de bloemen en neusgaten trekken.

Bij het ochtendgloren, voor de honderdste keer moe van de liefde, bel ik je.

Niet bang dat ik weer wakker zal worden, ik zal de gevangenschap van natte lakens verscheuren.

Ergens in de stad sneeuwt het, overgaand in regen op de wangen.

En de eeuw zal op geen enkele manier eindigen, en het zal op geen enkele manier veranderen ...