Уходи-постой - Bahh Tee

Я тебя не понимаю опять:

Ты говоришь мне «Уходи!», я ухожу, а ты кричишь «Стоять!»

Я тебя не догоняю опять,

И не пытаюсь даже — мне тебя умом, наверно, не понять

Уходи.

Постой.

Стой!

Уходи.

Постой.

Уходи.

Постой.

Стой!

Уходи.

Постой.

Я тебя не понимаю опять,

И не пытаюсь даже — мне тебя умом, наверно, не понять

В тебе намешано столько.

Ты вся на контрастах.

Собираю твой образ и разбираю на части:

Непокорно-послушная, красивая страшно.

В тебе столько всего…

И много-много страсти.

То вода, а то огонь.

Столько-столько страсти.

То погоня, то покой.

Океаны страсти.

Утопаю с головой.

Над тобой не властен,

Как и кто-либо другой над тобой.

Ночная Москва укутает ночь в небо беззвёздное,

Освещая неоном стеклянных витрин свои перекрестки.

Шепчу твое имя и только ты услышишь мой голос,

Закрытый для всех мой личный открытый космос.

Что в голове твоей мне не описать:

Ты запуталась в себе, а я — в твоих волосах.

Ты обожаешь почудить, а я — творить чудеса.

Когда ты рядом мне завидуют все, даже я сам.

Я тебя не понимаю опять:

Ты говоришь мне «Уходи!», я ухожу, а ты кричишь «Стоять!»

Я тебя не догоняю опять,

И не пытаюсь даже — мне тебя умом, наверно, не понять

Уходи.

Постой.

Стой!

Уходи.

Постой.

Уходи.

Постой.

Стой!

Уходи.

Постой.

Я тебя не понимаю опять,

И не пытаюсь даже — мне тебя умом, наверно, не понять

Ты снова обидишься.

Грубые руки сомкнутся на талии.

Причины не знаю, но это не важно.

К себе прижимаю я

твое тело, но ты не обнимешь — нет мне прощения.

Обними-ка сейчас, но это как будто бы на день рождения.

Делай мне, делай мне одолжения.

Бей меня, бей на поражение.

Тихие, как у всех, отношения

Не про нас — бытовуха, ошейники.

Час назад ты меня ненавидела,

а сейчас на машине до Питера

едем мы.

Забыты обиды, и

за окном фонари М-11.

Я не влюбился, я влип и разбился, и это у нас обоюдно, мне кажется.

Я от тебя без ума натурально — с умом полюбить тебя не получается.

Сколько раз расставались, а после ко мне возвращалась опять по-английски.

Скоро рассвет.

Мосты и Нева.

Ты засыпаешь на пассажирском.

Что в голове твоей мне не описать:

Ты запуталась в себе, а я — в твоих волосах.

Ты обожаешь почудить, а я — творить чудеса.

Когда ты рядом мне завидуют все, даже я сам.

Я тебя не понимаю опять:

Ты говоришь мне «Уходи!», я ухожу, а ты кричишь «Стоять!»

Я тебя не догоняю опять,

И не пытаюсь даже — мне тебя умом, наверно, не понять

Уходи.

Постой.

Стой!

Уходи.

Постой.

Уходи.

Постой.

Стой!

Уходи.

Постой.

Я тебя не понимаю опять,

И не пытаюсь даже — мне тебя умом, наверно, не понять

Ik begrijp je weer niet:

Jij zegt "Ga weg!", ik ga weg, en jij roept "Stop!"

Ik zit je niet meer achterna

En ik probeer het niet eens - ik kan je waarschijnlijk niet begrijpen met mijn verstand

Vertrekken.

Wacht.

Stop!

Vertrekken.

Wacht.

Vertrekken.

Wacht.

Stop!

Vertrekken.

Wacht.

Ik begrijp je weer niet

En ik probeer het niet eens - ik kan je waarschijnlijk niet begrijpen met mijn verstand

Er is zoveel in je vermengd.

Je hebt het allemaal over contrasten.

Ik verzamel je afbeelding en demonteer deze in delen:

Opstandig gehoorzaam, mooi eng.

Je hebt zoveel...

En heel veel passie.

Ofwel water of vuur.

Zoveel, zoveel passie.

Die jacht, dan vrede.

Oceanen van passie.

Ik verdrink met mijn hoofd.

Geen macht over jou

Net als iedereen boven jou.

Nacht Moskou zal de nacht omhullen met een sterrenloze hemel,

De kruispunten verlichten met neon glazen vitrines.

Ik fluister je naam en alleen jij zult mijn stem horen,

Gesloten voor iedereen is mijn persoonlijke open ruimte.

Wat zit er in je hoofd kan ik niet beschrijven:

Jij bent verstrikt in jezelf, en ik in jouw haar.

Je houdt ervan om wonderen te doen, en ik hou ervan om wonderen te doen.

Als jij in de buurt bent, is iedereen jaloers op mij, zelfs op mezelf.

Ik begrijp je weer niet:

Jij zegt "Ga weg!", ik ga weg, en jij roept "Stop!"

Ik zit je niet meer achterna

En ik probeer het niet eens - ik kan je waarschijnlijk niet begrijpen met mijn verstand

Vertrekken.

Wacht.

Stop!

Vertrekken.

Wacht.

Vertrekken.

Wacht.

Stop!

Vertrekken.

Wacht.

Ik begrijp je weer niet

En ik probeer het niet eens - ik kan je waarschijnlijk niet begrijpen met mijn verstand

Je zult weer beledigd zijn.

Ruwe handen sluiten zich in de taille.

Ik weet de redenen niet, maar dat maakt niet uit.

ik druk mezelf

je lichaam, maar je wilt me ​​niet knuffelen - ik heb geen vergeving.

Knuffel nu, maar het is net een verjaardag.

Doe me, doe me een plezier.

Versla me, versla me om te verslaan.

Rustige, net als iedereen, relaties

Niet over ons - het dagelijks leven, kragen.

Een uur geleden haatte je me

en nu met de auto naar St. Petersburg

we gaan.

Vergeten beledigingen, en

buiten het raam zijn M-11 lichten.

Ik werd niet verliefd, ik kwam vast te zitten en crashte, en het is wederzijds tussen ons, lijkt mij.

Ik ben van nature gek op je - het is onmogelijk om met je verstand van je te houden.

Hoe vaak gingen ze uit elkaar en kwamen ze dan weer in het Engels bij me terug.

De dageraad komt eraan.

Bruggen en Neva.

Je valt in slaap op de passagiersstoel.

Wat zit er in je hoofd kan ik niet beschrijven:

Jij bent verstrikt in jezelf, en ik in jouw haar.

Je houdt ervan om wonderen te doen, en ik hou ervan om wonderen te doen.

Als jij in de buurt bent, is iedereen jaloers op mij, zelfs op mezelf.

Ik begrijp je weer niet:

Jij zegt "Ga weg!", ik ga weg, en jij roept "Stop!"

Ik zit je niet meer achterna

En ik probeer het niet eens - ik kan je waarschijnlijk niet begrijpen met mijn verstand

Vertrekken.

Wacht.

Stop!

Vertrekken.

Wacht.

Vertrekken.

Wacht.

Stop!

Vertrekken.

Wacht.

Ik begrijp je weer niet

En ik probeer het niet eens - ik kan je waarschijnlijk niet begrijpen met mijn verstand