Ветер и Берёза - Bahh Tee, Turken

Я снова за свое.

У меня ничего не бывает просто.

Еще подростком

Я воображал, что светлячки - это маленькие звезды, а костер - солнце

Для других это всего лишь наивная и глупая песня про дерево и воздух

Но меня зовут Bahh Tee, а значит это драма – про Ветер и Березу

Мы с тобой такие разные:

Пока ты летаешь в облаках

Я к сырой земле привязана –

Вроде близка и далека

Почему же все в жизни непросто?

Мы с тобою, как Ветер и Береза –

Такие разные…

Я не к тебе привязана…

Он кружил по свету, за день вокруг планеты, его звали Ветер

Он был свободолюбив и одинок, но его особо и не заботило это

Он даже не представлял, что может делить небо пополам с кем-то:

Сегодня он здесь, завтра - новый город, новые люди – и каждый день так

Любовь случается чаще всего с теми, кто не видит в ней никакой точно угрозы

Он просто пролетал над чащей лесной январской ночью морозной

Вдали ото всех одиноко грустила, не от мира сего, будто, точеная Береза

Принакрытая снегом, как писал Есенин.

И ветви, как косы…

И пахнет, как роза… Нет, как пять тысяч роз…

И в сердце занозой… «Но ты же и сам всерьез

Не думаешь, что есть у нас будущее, и может быть между нами что-то?

»

Она спросила его сразу, но полюбила тоже.

И так пролетали годы:

Он кружил постоянно по миру, прилетая к ней, когда сам по ней соскучится

Он не мог взять ее с собой, но иногда разгонял над нею тучицы

Она с волнением слушала его рассказы про разные страны и континенты

Ей не суждено было летать, но нельзя сказать, что она сожалела об этом

А он мечтал о том, как они вдвоем бороздят небесные просторы

Убеждал ее, что это так просто - стоит только захотеть.

И вскоре

Решил, что не должен ее ни о чем спрашивать - она боится, но будет благодарна

И устремился прямиком на ее поляну, разгоняясь до урагана

Он ее вырвал с корнями и унес куда-то в далекие дали

Облетел с ней планету, неся ее над пустынями и городами

Она просила вернуть ее в землю, молила голосом сиплым

Он хотел, как лучше, но, в итоге, она на его руках погибла

Стоит ли говорить про его грусть, как он горел ярости пламенем?

Как сравнял с землею весь лес и города вокруг, не оставив камня на камне, но

Разве могло это как-то помочь вернуть ее хотя бы временно обратно?

И он понял, что деревья не летают, он потерял ее безвозвратно

Мы с тобой такие разные:

Пока ты летаешь в облаках

Я к сырой земле привязана –

Вроде близка и далека

Почему же все в жизни непросто?

Мы с тобою, как Ветер и Береза –

Такие разные…

Я не к тебе привязана…

Я знаю, со мной быть не просто: я домой прихожу, как обычно приходят в гости

И не испытываю от этого удовольствие, но так жизнь раскидала за нас кости

Вновь прилетаю, словно ветер, но меня гонит прочь от дома инстинкт охотника ¬–

Я рожден был быть кочевником и умру так же с мыслями о тебе в походе я

Когда меня не станет, люди, несите цветы не к дому, а прямиком на сцену!

Ведь я на ней родился, там и умру, храня себе, тебе и музыке верность!

Я думал, что нет больше кайфа, чем петь перед полным залом, и этому отдался

Но возвращаюсь домой, ты встречаешь с улыбкой, и я понимаю, что ошибался…

Мне говорят, что моя жизнь – как фильм про мальчика, что вырвался из гетто

Женился на королеве, вырастил принцессу, и не променял душу на монеты

Но что они знают о сказках, черт возьми?

Возможно, они правы, да только в этой

Сказке, где мы живем, ты - вечно ждущая меня Береза, а я - Ветер

Я что хочу сказать: вы можете быть бесконечно разными, но это не проблема ни разу!

Ведь паззлы тоже разные, но будучи связанными преображаются сразу!

Если ты выбрал человека, привел в свою жизнь, то принять его таким обязан!

Ведь Березы не летают, а Ветер никогда не сможет к земле быть привязанным…

Меня часто спрашивают, почему я не показываю жену в социальных сетях?

Мол, может, она некрасивая или ты ее стесняешься - что же с нею не так?

Да нет, все проще: она сама не хочет.

Ей нравится покой и тишина

Она самая красивая Береза в роще, и другим показываться не желает

И я клянусь, родная, пока во мне есть сила, сила воздушной стихии

Я буду посвящать тебе свой каждый полет, свою жизнь, песни и стихи

И ни один волос не упадет с головы, ни один лист не падет с ветвей

Быть Ветром - не значит быть ветреным, а, значит, возвращаться только к ней!

Мы с тобой такие разные:

Пока ты летаешь в облаках

Я к сырой земле привязана –

Вроде близка и далека

Почему же все в жизни непросто?

Мы с тобою, как Ветер и Береза –

Такие разные…

Я не к тебе привязана…

Он вернулся весной на поляну, где, вцепившись в землю корнями

Она ждала бы его и сегодня, если бы жизнь ее не оборвал он

Он увидел росток, что сквозь землю на том же месте прорезался

И понял, что судьба дает ему еще один шанс быть счастливым, и тогда он поклялся

На этот раз не потерять его, оберегать свою Березу, свою противоположность

Он понял: чтобы любить друг друга вы не обязательно должны быть друг на друга похожи

Пройдут десятки лет до того, как она станет прежней и окрепнет

Но он будет рядом.

Меня зовут Bahh Tee.

Это просто сказка.

Про Березу и Ветер

Ik sta er weer alleen voor.

Niets is gemakkelijk voor mij.

Nog een tiener

Ik stelde me voor dat de vuurvliegjes kleine sterretjes waren en het vuur de zon

Voor anderen is dit gewoon een naïef en stom liedje over hout en lucht.

Maar mijn naam is Bahh Tee, wat betekent dat dit een drama is over Wind en Birch

Jij en ik zijn zo verschillend:

Terwijl je in de wolken vliegt

Ik ben gebonden aan de vochtige aarde -

Het lijkt dichtbij en ver weg

Waarom is alles in het leven moeilijk?

We zijn bij je, zoals de wind en de berk -

Zo verschillend…

Ik ben niet aan jou gehecht...

Hij cirkelde de wereld rond, een dag lang rond de planeet, zijn naam was Wind

Hij was vrijgevochten en eenzaam, maar het kon hem niet echt schelen.

Hij kon zich niet eens voorstellen dat hij de lucht in tweeën met iemand kon delen:

Vandaag is hij hier, morgen - een nieuwe stad, nieuwe mensen - en elke dag

Liefde komt het vaakst voor bij degenen die het niet als een duidelijke bedreiging zien.

Hij vloog net over het struikgewas op een ijzige januarinacht.

Verre van iedereen was ze eenzaam verdrietig, niet van deze wereld, alsof beitel Birch

Bedekt met sneeuw, zoals Yesenin schreef.

En takken als vlechten ...

En het ruikt naar een roos... Nee, naar vijfduizend rozen...

En in het hart van een splinter ... "Maar je meent het zelf

Denk je niet dat we een toekomst hebben, en misschien iets tussen ons?

»

Ze vroeg het hem meteen, maar ze werd ook verliefd.

En zo vlogen de jaren voorbij:

Hij cirkelde constant rond de wereld en vloog naar haar toe als hij haar mist

Hij kon haar niet meenemen, maar soms verspreidde hij wolken over haar

Ze luisterde met spanning naar zijn verhalen over verschillende landen en continenten.

Het was niet de bedoeling dat ze zou vliegen, maar je kunt niet zeggen dat ze er spijt van had.

En hij droomde van hoe ze samen door de lucht surfen

Hij overtuigde haar ervan dat het zo gemakkelijk was - je moet het gewoon willen.

Enzovoorts

Ik besloot dat ik haar niets moest vragen - ze is bang, maar ze zal dankbaar zijn

En haastte zich regelrecht naar haar open plek, versnellend tot een orkaan

Hij scheurde het bij de wortels uit elkaar en nam het ergens ver weg mee

Hij vloog met haar rond de planeet en droeg haar over woestijnen en steden

Ze vroeg om terug te keren naar de aarde, smeekte ze met schorre stem

Hij wilde het beste, maar uiteindelijk stierf ze in zijn armen

Is het de moeite waard om over zijn verdriet te praten, hoe hij brandde van woede met een vlam?

Hoe hij het hele bos en de steden rondom met de grond gelijk maakte, geen middel onbeproefd latend, maar

Zou dit op de een of andere manier kunnen helpen om haar in ieder geval tijdelijk terug te brengen?

En hij besefte dat bomen niet vliegen, hij verloor haar voor altijd

Jij en ik zijn zo verschillend:

Terwijl je in de wolken vliegt

Ik ben gebonden aan de vochtige aarde -

Het lijkt dichtbij en ver weg

Waarom is alles in het leven moeilijk?

We zijn bij je, zoals de wind en de berk -

Zo verschillend…

Ik ben niet aan jou gehecht...

Ik weet dat het niet gemakkelijk is om bij mij te zijn: ik kom naar huis, zoals gewoonlijk komen ze op bezoek

En ik heb er geen plezier in, maar zo verspreidde het leven de botten voor ons

Ik vlieg weer als de wind, maar het instinct van de jager drijft me weg van huis ¬–

Ik ben geboren om een ​​nomade te zijn en ik zal op dezelfde manier sterven met gedachten aan jou tijdens de campagne

Als ik weg ben, mensen, breng bloemen niet naar huis, maar rechtstreeks naar het podium!

Ik ben er tenslotte op geboren en ik zal daar sterven, terwijl ik mezelf, jou en muziek trouw blijf!

Ik dacht dat er niets spannender is dan zingen voor een volle zaal, en ik gaf mezelf hieraan over

Maar als ik naar huis terugkeer, ontmoet je een glimlach, en ik begrijp dat ik ongelijk had ...

Ze vertellen me dat mijn leven is als een film over een jongen die ontsnapt is uit het getto

Trouwde met een koningin, voedde een prinses op en ruilde zijn ziel niet in voor munten

Maar wat weten ze in vredesnaam van sprookjes?

Misschien hebben ze gelijk, maar alleen hierin

Het sprookje waar we leven, jij bent de berk die altijd op me wacht, en ik ben de wind

Wat ik wil zeggen is: je kunt oneindig anders zijn, maar dit is geen enkel probleem!

Puzzels zijn tenslotte ook anders, maar omdat ze verbonden zijn, worden ze onmiddellijk getransformeerd!

Als je een persoon hebt gekozen die in je leven is gebracht, dan moet je hem als zodanig accepteren!

Berken vliegen immers niet en de wind kan nooit aan de grond worden gebonden ...

Er wordt mij vaak gevraagd waarom ik mijn vrouw niet op sociale netwerken laat zien?

Zoals, misschien is ze lelijk of ben je verlegen voor haar - wat is er mis met haar?

Nee, alles is eenvoudiger: ze wil zelf niet.

Ze houdt van rust en stilte

Ze is de mooiste berk van het bos en wil zich niet aan anderen laten zien.

En ik zweer het, schat, zolang er kracht in mij is, de kracht van het luchtelement

Ik zal elke vlucht, mijn leven, liedjes en gedichten aan jou opdragen

En er zal geen enkel haar van het hoofd vallen, geen enkel blad zal van de takken vallen

De wind zijn betekent niet winderig zijn, maar daarom alleen naar haar terugkeren!

Jij en ik zijn zo verschillend:

Terwijl je in de wolken vliegt

Ik ben gebonden aan de vochtige aarde -

Het lijkt dichtbij en ver weg

Waarom is alles in het leven moeilijk?

We zijn bij je, zoals de wind en de berk -

Zo verschillend…

Ik ben niet aan jou gehecht...

Hij keerde in het voorjaar terug naar de open plek, waar hij zich met wortels aan de grond vastklampte

Ze zou vandaag op hem hebben gewacht als hij haar leven niet had ingekort.

Hij zag een spruit die op dezelfde plek door de grond sneed

En hij besefte dat het lot hem nog een kans geeft om gelukkig te zijn, en toen zwoer hij

Verlies hem deze keer niet, bescherm je berk, je tegenpool.

Hij besefte dat om van elkaar te houden, je niet op elkaar hoeft te lijken.

Er gaan tientallen jaren voorbij voordat het hetzelfde wordt en sterker wordt.

Maar hij zal er zijn.

Mijn naam is Bahh Tee.

Het is net een sprookje.

Over Berk en Wind