Песня про детдомовских детей - Bahh Tee

Андрей часто вспоминал теплый детский дом,

а за окном холодный, чужой город

будто отколотый от мира, один в чужбине

он рос без матери, где-то мать без сына

«искали ли меня Вы так же, как я искал Вас?

быть может вся моя жизнь просто нелепый фарс

кого-то свыше?

но судьбу не перепишешь»

тонул в вопросах, провожал мальчишество

каждый день он видел как в глазах друзей на месте

искор надежды зажигалось пламя ненависти

с чистого листа новыми кистями эскизы

дрожащими руками рисовали свою жизнь

робкими мазками… призрак одиночества

не оставлял его в покое длинными ночами,

его проблемы… казались… кому то мелочами,

но не каждому стерпеть это по плечам

Припев:

Мама!

и среди шести миллиардов где-то

Мама!

ты у меня всего одна на планете

Мама!

какой бы не была… пусть не будет стыдно

ты только забери меня назад, я простил…

когда за спиной вместо семьи холодные стены

… тяжелым грузом тянутся к земле колени

ищешь родную душу над каждой чужой тенью

и каждый день сулит новую чашу сомнений

и не стерпеть эту боль… и не понять ни за что

что чувствует дворняга водиночку под дождем

того и ждет, что заберет назад к себе пьяный

каким бы не был он плохим, все-таки хозяин

дети матерей, которым нет оправданья

дети отцов-тряпок, что мужчинами не стали

глазами полными печали… сопровождают

как родители ведут за ручки свои чада

они не виноваты, что были им не рады

их родители не люди, а исчадья ада

и каждый вечер без колыбельной засыпая

мечтают что однажды поцелует тоже на ночь мама…

Припев:

Мама!

и среди шести миллиардов где-то

Мама!

ты у меня всего одна на планете

Мама!

какой бы не была… пусть не будет стыдно

ты только забери меня назад, я простил…

Andrei herinnerde zich vaak een warm weeshuis,

en buiten het raam is een koude, vreemde stad

als afgesneden van de wereld, alleen in een vreemd land

hij groeide op zonder moeder, ergens een moeder zonder zoon

'Heb je me op dezelfde manier gezocht als ik naar jou heb gezocht?

misschien is mijn hele leven gewoon een belachelijke farce

iemand hierboven?

maar je kunt het lot niet herschrijven"

verdronken in vragen, zag jongensachtigheid af

elke dag zag hij hoe in de ogen van vrienden ter plaatse

een sprankje hoop ontstak een vlam van haat

schetsen van een schone lei met nieuwe penselen

bevende handen schilderden hun leven

timide slagen ... de geest van eenzaamheid

liet hem niet alleen in de lange nachten,

zijn problemen... leken... voor iemand kleinigheden,

maar niet iedereen kan het verdragen

Refrein:

Moeder!

en ergens tussen de zes miljard

Moeder!

jij bent mijn enige op de planeet

Moeder!

wat het ook is... schaam je niet

breng me gewoon terug, ik heb het vergeven...

wanneer er achter in plaats van een gezin koude muren zijn

... knieën strekken zich uit tot op de grond met een zware last

op zoek naar een verwante ziel boven elke buitenlandse schaduw

en elke dag belooft een nieuwe kom van twijfel

en deze pijn niet te verdragen... en nergens voor te begrijpen

wat voelt een bastaard zich alleen in de regen?

hij wacht op wat de dronkaard hem terug zal nemen

hoe slecht hij ook is, nog steeds de eigenaar

kinderen van moeders die geen excuus hebben

kinderen van vaders-vodden die geen mannen zijn geworden

ogen vol verdriet... begeleiden

hoe ouders hun kinderen bij de hand leiden

ze hebben niet de schuld dat ze er niet blij mee zijn

hun ouders zijn geen mensen, maar duivelse duivels

en elke avond in slaap vallen zonder slaapliedje

ze dromen dat mama op een dag ook welterusten zal kussen...

Refrein:

Moeder!

en ergens tussen de zes miljard

Moeder!

jij bent mijn enige op de planeet

Moeder!

wat het ook is... schaam je niet

breng me gewoon terug, ik heb het vergeven...