Achtzigerkinder - B-Lash

87 steigt ein Flieger empor

Er bringt ein Kind an 'nen friedvollen Ort

Einst dacht ich nie, dass der Weg so weit wär

Wir, die Achtziger-Kiddys, sind schon

So groß geworden, dieses Lachen verloren

Wie einst, dacht ich nie, dass der Weg so weit wär

Uns reichte damals schon mit Autos spielen, keine iPhones und Raubkopien

Musik war zeitlos, wir bauten viel Scheiße, doch der Traum, als Ziel

Irgendwann hier rauszuziehen, wurd mit der Zeit zum Trauerspiel

In West Berlin zu Hause seit die Mauer fiel

Man sieht die Tauben fliegen und wünscht sich diese Zeit zurück

Egal wie schlimm es war, die Kindheit, wir waren rein und glücklich

Ich nehm den Schrift und schreib, doch glaub mir jede Zeile drückt Mir meine

Kehle zu, Mauer-Kinder, guck wir scheitern stündlich

Teil Gefühle, steck die Liebe in Songs

Dem Krieg zu entkommen war schwierig, gab dem Frieden 'ne Chance

Vergeben und hoffen, das Elend der Blocks

Der Regen am Tropfen, West Berlin, uns fehlten die Jobs

Hiebe und Stockschläge, paradox, dass uns Diebe Hops nehmen

Bleib der Gosse erhalten, solang uns Nix-Verdienender Props geben

Wagte den Neustart, um Frieden zu finden

Doch heutzutage überwiegen die Sünden, BLN

Die Ghetto-Kinder sind auf Spiegel TV

Manche unsrer Lieder sind nicht erlaubt

Wer dachte einst, dass der Weg so weit wär

Man prophezeite uns ein Leben in Haft

Die Straße ha’m wir ganz alleine geschafft

Ihr müsst bereit sein, dass der Weg nie leicht wird

87 steigt ein Flieger empor

Er bringt ein Kind an 'nen friedvollen Ort

Einst dacht ich nie, dass der Weg so weit wär

Wir, die Achtziger-Kiddys, sind schon

So groß geworden, dieses Lachen verloren

Wie einst, dacht ich nie, dass der Weg so weit wär

Die Zeit war scheiße, doch Erinnerung bleibt

Die Kindheit ein Geschenk, ob schlimm oder leicht

Es gibt Menschen, die fragen, wo du wohl bleibst

Was du gerade denkst, mit wem du dein Leben wohl teilst

Die Ghetto-Kinder sind auf Spiegel TV

Schau mich an, hättest du’s jemals geglaubt?

Einst dachte ich nie, dass der Weg so weit wär

87 steigt ein Flieger empor

Er bringt ein Kind an 'nen friedvollen Ort

Einst dacht ich nie, dass der Weg so weit wär

Wir, die Achtziger-Kiddys, sind schon

So groß geworden, dieses Lachen verloren

Wie einst, dacht ich nie, dass der Weg so weit wär

87 een vliegtuig stijgt

Hij brengt een kind naar een rustige plek

Ooit had ik nooit gedacht dat de weg zo lang zou zijn

Wij, de jaren tachtig kiddies, zijn dat al

Zo groot geworden, verloor die lach

Zoals eens had ik nooit gedacht dat de weg zo ver zou zijn

Spelen met auto's was toen genoeg voor ons, geen iPhones en illegale kopieën

Muziek was tijdloos, we hebben veel verpest, maar de droom was het doel

Hier weggaan werd op een gegeven moment een tragedie

Thuis in West-Berlijn sinds de Muur viel

Je ziet de duiven vliegen en je wenst deze tijd terug

Hoe erg het ook was, jeugd, we waren puur en gelukkig

Ik neem het script en schrijf, maar geloof me, elke regel drukt de mijne uit

Hou je keel dicht, Wall-kinderen, kijk, we falen elk uur

Deel gevoelens, stop liefde in liedjes

Ontsnappen aan oorlog was moeilijk, gaf vrede een kans

Vergeven en hopen, de ellende van de blokken

De regen viel, West-Berlijn, we hadden geen banen

Slagen en slagen met stokken, paradoxaal genoeg, dat dieven van ons weg huppelen

Blijf in de goot zolang nix verdieners ons rekwisieten geven

Durfde opnieuw op te starten om rust te vinden

Maar tegenwoordig overheersen de zonden, BLN

De gettokinderen zijn op Spiegel TV

Sommige van onze liedjes zijn niet toegestaan

Wie had ooit gedacht dat de weg zo ver zou zijn

Een leven in de gevangenis was ons geprofeteerd

We hebben de weg helemaal zelf gemaakt

Je moet bereid zijn dat het pad nooit gemakkelijk zal zijn

87 een vliegtuig stijgt

Hij brengt een kind naar een rustige plek

Ooit had ik nooit gedacht dat de weg zo lang zou zijn

Wij, de jaren tachtig kiddies, zijn dat al

Zo groot geworden, verloor die lach

Zoals eens had ik nooit gedacht dat de weg zo ver zou zijn

De tijd was klote, maar de herinneringen blijven

Jeugd is een geschenk, slecht of gemakkelijk

Er zijn mensen die vragen waar je verblijft

Wat je nu denkt, met wie je waarschijnlijk je leven deelt

De gettokinderen zijn op Spiegel TV

Kijk naar mij, zou je het ooit geloofd hebben?

Ooit had ik nooit gedacht dat de weg zo ver zou zijn

87 een vliegtuig stijgt

Hij brengt een kind naar een rustige plek

Ooit had ik nooit gedacht dat de weg zo lang zou zijn

Wij, de jaren tachtig kiddies, zijn dat al

Zo groot geworden, verloor die lach

Zoals eens had ik nooit gedacht dat de weg zo ver zou zijn