The Crime - Augie March

GAR, BA Lit,

3rd poet of Avalon,

exiled to the broken bit outside Imperium,

Not for any mischief,

Just enormous indifference in song.

You are the people, the people are you,

Need I say more?

I showed you my back and you showed me your door,

Now you don’t know how to open it anymore.

I suppose I’ll get used to it after some time,

The soil is ridiculous, they make a good wine,

The weather comes bracing when it isn’t just treating you fine.

But I feel I’ve grown older here and not to the wise,

Everything just hurts a little more,

Except for the lies,

and when the truth comes I cannot disguise my fear.

You are the people, the people are you,

Need I say more?

I showed you my back and you showed me your door,

Now I don’t know how to open it anymore.

If I mocked my metropoli, pilloried the pillars

of an edifice in search of a cliff,

With my rank and profession

so far in recession,

is it even a question of if?

There are days I’m reminded, as I gaze on the harbour,

Of a younger man blinded

and spurred on by ardour

for all things eternal,

But when you know that you’re mortal,

You just can’t afford to admit.

City you are the people, the people are you,

Need I say more?

I showed you my back and you showed me your door,

Now we don’t know how to open it anymore.

GAR, BA Lit,

3e dichter van Avalon,

verbannen naar het gebroken stuk buiten Imperium,

Niet voor enig kwaad,

Gewoon enorme onverschilligheid in zang.

Jij bent de mensen, de mensen zijn jij,

Moet ik nog meer zeggen?

Ik liet je mijn rug zien en jij liet me je deur zien,

Nu weet je niet meer hoe je het moet openen.

Ik denk dat ik er na een tijdje wel aan zal wennen,

De grond is belachelijk, ze maken een goede wijn,

Het weer is verkwikkend als het je niet alleen goed behandelt.

Maar ik voel dat ik hier ouder ben geworden en niet wijs,

Alles doet gewoon een beetje meer pijn,

Behalve de leugens,

en als de waarheid komt, kan ik mijn angst niet verbergen.

Jij bent de mensen, de mensen zijn jij,

Moet ik nog meer zeggen?

Ik liet je mijn rug zien en jij liet me je deur zien,

Nu weet ik niet meer hoe ik het moet openen.

Als ik mijn metropoli bespotte, de pilaren aan de schandpaal nagelde

van een gebouw op zoek naar een klif,

Met mijn rang en beroep

tot nu toe in recessie,

is het zelfs een vraag of?

Er zijn dagen dat ik eraan wordt herinnerd, terwijl ik naar de haven staar,

Van een jongere man die verblind is

en aangespoord door ijver

voor alle dingen eeuwig,

Maar als je weet dat je sterfelijk bent,

Je kunt het je gewoon niet veroorloven om toe te geven.

Stad jij bent de mensen, de mensen zijn jij,

Moet ik nog meer zeggen?

Ik liet je mijn rug zien en jij liet me je deur zien,

Nu weten we niet meer hoe we het moeten openen.