AWOL - Augie March

Three dozen cycles, give or take a sum,

The sum of that experience — how to keep running.

O I know justice, it’s a birthright if you’re born right,

and I know how handsome is that trick of the light,

So don’t be mistaken in thinking I’ll do right

given the chance to do wrong again and again.

Summer romeos casing the park,

by the uniform urinals of love’s rural province.

O don’t you know time, with its petty vial of sands,

inscrutable face and merciless hands?

And don’t you know love?

It’s a whirlwind of feathers,

tickles you to your nethers and leaves a terrain of despair…

And I know when grief goes unchecked,

There’s a kind of relief in the wreckage for the wrecked…

Weren’t you alone last time I saw you?

How do you keep running from the world and the war?

O I know young fathers who once were like soldiers,

AWOL in flung places

or without standing orders,

Alarming approaches to time and it’s killing,

no victimless crime again and again.

Monday night, Goodies and The Doctor,

Now that bath time’s over, time for pyjamas.

O I know self pity, it begins with nostalgia,

and you’ll die of melancholy if the dolor don’t get ya,

And I know a poem on a wall next to a picture

of a dick and a fanny, by a smear of regret.

And it sings of its own long demise, something about imperium,

and a new sun will rise,

and «O please don’t go with those horrible guys, they only want one thing.»

O please don’t go with those horrible guys, they only want one thing,

Again and again.

Drie dozijn cycli, geef of neem een ​​som,

De som van die ervaring: hoe te blijven rennen.

O ik ken gerechtigheid, het is een geboorterecht als je goed geboren bent,

en ik weet hoe knap die truc van het licht is,

Dus vergis je niet door te denken dat ik het goed doe

de kans krijgen om keer op keer het verkeerde te doen.

Zomer romeo's die het park omhullen,

door de uniforme urinoirs van de landelijke provincie van de liefde.

O ken je geen tijd, met zijn kleine flesje zand,

ondoorgrondelijk gezicht en genadeloze handen?

En ken je liefde niet?

Het is een wervelwind van veren,

kietelt je tot in je onderwereld en laat een terrein van wanhoop achter...

En ik weet wanneer verdriet ongecontroleerd blijft,

Er is een soort reliëf in het wrak voor de vernielde...

Was je niet alleen de laatste keer dat ik je zag?

Hoe blijf je op de vlucht voor de wereld en de oorlog?

O ik ken jonge vaders die ooit als soldaten waren,

AWOL op losgeslagen plaatsen

of zonder doorlopende opdrachten,

Alarmerende benaderingen van tijd en het is dodelijk,

geen slachtofferloze misdaad keer op keer.

Maandagavond, Goodies en The Doctor,

Nu die badtijd voorbij is, tijd voor pyjama's.

O ik ken zelfmedelijden, het begint met nostalgie,

en je zult sterven van melancholie als de verliezer je niet begrijpt,

En ik ken een gedicht op een muur naast een foto

van een lul en een fanny, door een uitstrijkje van spijt.

En het zingt van zijn eigen lange ondergang, iets over imperium,

en een nieuwe zon zal opgaan,

en "O, ga alsjeblieft niet mee met die vreselijke jongens, ze willen maar één ding."

O, ga alsjeblieft niet mee met die vreselijke jongens, ze willen maar één ding,

Opnieuw en opnieuw.