A Dog Starved - Augie March

Muddy and familiar tracks lead into the room where no-one goes,

only I know its true dimensions-

A hotel on a burning shore, derelict and furnished by the war

that no-one ever mentions

Give it all away, baby give it all away,

Nobody wants to hear about the price you pay,

You’re a dog starved.

Everybody knows their own, stick to their imaginary zones

to keep the information.

We only differ from the rat, given a stranger in the pack,

in how we improvise to tear the strips from him.

Give it all away, baby give it all away,

Ah, nobody cares about the price you pay,

You’re just a dog starved.

Now do you play the beating organ for attention

or to effect a gerrymander of the soul?

you hear the murmuring of mournful incantation

«Don't re-enrol, don’t re-enrol»

Today you only have to play along,

or make it seem as though you tried,

Or did I ever only play along?

Why would I?

Half an hour of rain, half an hour of sun,

In ode to violence the island sings its uncanny song

and I can only think I don’t belong, and is this oblivion,

Is this oblivion?

And so the pattern will repeat,

see the same worm at the same sheet,

where all desires seem to wane or taper.

You say no worst, now there is none,

Look how the palimpsest has won,

how father breaches son like brick through wallpaper…

Give it all away, baby give it all away,

Nobody wants to hear about the price you pay,

You’re a dog starved.

Give it all away, I’ve got to give it all away,

I’ve got to give it all away,

Just a dog starved.

Modderige en bekende sporen leiden naar de kamer waar niemand komt,

alleen ik ken de ware afmetingen-

Een hotel op een brandende kust, vervallen en ingericht door de oorlog

dat niemand ooit vermeldt

Geef het allemaal weg, schat, geef het allemaal weg,

Niemand wil horen over de prijs die u betaalt,

Je bent een uitgehongerde hond.

Iedereen kent zijn eigen, blijf bij hun denkbeeldige zones

om de informatie te bewaren.

We verschillen alleen van de rat, gezien een vreemdeling in de roedel,

in hoe we improviseren om de stroken van hem te scheuren.

Geef het allemaal weg, schat, geef het allemaal weg,

Ach, niemand geeft om de prijs die je betaalt,

Je bent gewoon een hond die uitgehongerd is.

Bespeel je nu het slagorgel voor aandacht?

of om een ​​gerrymander van de ziel te bewerkstelligen?

je hoort het gemompel van treurige bezwering

«Niet opnieuw inschrijven, niet opnieuw inschrijven»

Vandaag hoef je alleen maar mee te spelen,

of laat het lijken alsof je het geprobeerd hebt,

Of heb ik ooit alleen meegespeeld?

Waarom zou ik?

Een half uur regen, een half uur zon,

Als ode aan het geweld zingt het eiland zijn griezelige lied

en ik kan alleen maar denken dat ik er niet bij hoor, en is deze vergetelheid,

Is dit vergetelheid?

En dus zal het patroon zich herhalen,

zie dezelfde worm op hetzelfde blad,

waar alle verlangens lijken af ​​te nemen of te verminderen.

Je zegt nee ergste, nu is er geen,

Kijk hoe de palimpsest heeft gewonnen,

hoe vader zoon als baksteen door behang breekt...

Geef het allemaal weg, schat, geef het allemaal weg,

Niemand wil horen over de prijs die u betaalt,

Je bent een uitgehongerde hond.

Geef het allemaal weg, ik moet het allemaal weggeven,

Ik moet het allemaal weggeven,

Gewoon een hond uitgehongerd.