Des Alchemisten Elixier - Asenblut

Es waberte ein bleiches Licht im Nebel

Spuren führten durch den Morast

Ein kaltes Schaudern überkam sie und stahl ihren Atem

Und sie wussten es gibt kein Entrinnen

Es schleicht ein Wesen gebückt im Dunkeln durch die Schatten von Haus zu Haus

Was es sucht man kann nur munkeln, bringt dir Unheil und finstren Graus

Es sucht dich heim in deinen Träumen und zapft an deinem Geist

Verwandelt Ängste in dunkle Schwaden und entzieht sie deinem Fleisch

Es ist ein Mann grau von Jahren, doch tobt in ihm ein Intellekt

Er mischt aus düst'ren Ingredienzien, das was deine Gier erweckt

Es macht aus jedem einen Helden

Verleiht ihm Schönheit und auch Mut

Verhüllt des Menschen wahres Antlitz

Gibt ihm Kraft, durch seinen Fluch

Es lässt einen jeden durch eben jenes glänzen

Was ihm verwehrt

Doch wittert sein Inneres

Es verfault ihm sein welkes Fleisch

Bis es ihn komplett verzehrt

Mit etwas Mohn besagter Angst

Beinen von giftigen Insekten

Braut er den Trank, der dich zu dem macht

Was wahrhaftig in dir steckt!

Es macht aus Krüppeln wieder Geh’nde

Und lässt Blinde wieder sehen

Doch ist sein Wirken erst vergangen, bricht nicht nur ihr Geist

Dann ist vergangen all der Reichtum, das wird es dann gewesen sein

Und niemand weint nur eine Träne, dann sind die Herzen kalt wie Stein

Een bleek licht wankelde in de mist

Sporen geleid door het moeras

Een koude rilling kwam over haar heen en stal haar adem

En ze wisten dat er geen ontsnapping mogelijk was

Een wezen sluipt gehurkt in het donker door de schaduwen van huis tot huis

Waar het naar op zoek is, kan men alleen maar geruchten, zal je ongeluk en donkere horror brengen

Het achtervolgt je in je dromen en raakt je geest

Verandert angsten in donkere dampen en voert ze af uit je vlees

Het is een grijze man van jaren, maar een intellect woedt in hem

Hij mengt donkere ingrediënten die je hebzucht opwekken

Het verandert iedereen in een held

Geeft hem schoonheid en ook moed

Bedekt het ware gezicht van de mens

Geeft hem kracht door zijn vloek

Het laat iedereen daar doorheen schijnen

Wat hem ontkende?

Maar zijn hart ruikt

Zijn verdorde vlees rot weg

Tot het hem volledig verteert

Met een klaproos zei angst

poten van giftige insecten

Hij brouwt het drankje dat je zo zal maken

Wat zit er echt in jou!

Het verandert kreupelen weer in wandelaars

En laat de blinden weer zien

Maar als zijn werk eenmaal voorbij is, is het niet alleen haar geest die breekt

Dan zal alle rijkdom weg zijn, en dat zal het zijn

En niemand laat maar één traan, dan zijn de harten zo koud als steen