Auf den Feldern von Flandern - Asenblut

Die Tage in der Enge unsrer Schützengräben

Vergehen wie in Albträumen, gewebt aus dunklen Fäden

Das Feuer der Artillerie verhindert jeden Schlaf

Ein Riss im hier und jetzt, wo es keine Ruhe geben darf

Auf den Feldern von Flandern

Gibt es keine Stille

Die Füße in den Stiefeln sind lang schon tote Klumpen

Unter verkrusteten Bandagen faulen krude Wunden

Wir opfern das bisschen Jugend was unser Eigen ist

Kämpfen für eine Heimat in der man uns schon bald vergisst

Die Gedanken schweifen weit fort von hier

Mein Griff geht in den Mantel, dort bleibt mir ein Bild von ihr

Doch der Soldaten Rufe bringen mich zurück

Die Aufgabe liegt vor uns, es ist ein großes Stück

So weht der Wind auch heute über die Felder

Kaum hörte man unsren Sang als wir lebten, als wir starben

Sturm — Eine Lücke hat sich aufgetan!

Sturm — Ein letztes Mal voran!

Sturm — Es wird kein Morgen geben!

Sturm — Wollt ihr ewig leben?

So erzählt's den Menschen, Kindern und Wandrern

Zwischen den Reihen der Kreuze blüht der Mohn

Hier haben wir gelitten und unser Blut vergossen

Der Zeiten Erinnerung ist unser Lohn

De dagen in de begrenzingen van onze loopgraven

Overgaan als in nachtmerries, geweven van donkere draden

Het artillerievuur verhindert elke slaap

Een breuk in het hier en nu, waar geen rust mag zijn

Op de velden van Vlaanderen

Is er geen stilte?

De voeten in de laarzen zijn al lang dode klonten

Ruwe wonden rotten onder aangekoekt verband

We offeren de kleine jeugd die we bezitten op

Vechten voor een thuis waar we snel vergeten zullen worden

Gedachten dwalen ver weg van hier

Mijn greep gaat in de jas, er blijft een beeld van haar over

Maar de telefoontjes van de soldaten brengen me terug

De taak ligt voor ons, het is een groot stuk

Zo waait de wind vandaag over de velden

Nauwelijks hoorden we ons lied of we leefden of we stierven

Storm — Er is een gat ontstaan!

Storm — Een laatste voorwaarts!

Storm - Er zal geen morgen zijn!

Storm - Wil je voor altijd leven?

Zo wordt het verteld aan mensen, kinderen en wandelaars

De klaprozen bloeien tussen de rijen kruisen

Hier hebben we geleden en ons bloed vergoten

De herinnering aan de tijd is onze beloning