Зима - Artik & Asti

Не заживают эти раны под кожей,

И знал он — больше мы с тобой так не можем —

Так долго ждать;

Мы больше не умеем мечтать.

Мои звёзды мне заставили верить,

И не могла я твою ложь не заметить;

Но сердцу не соврёшь...

Я знала — ты когда-то уйдёшь.

А мне моя зима, скорей, в свете прежних фонарей

Я не верю, не прошу — я не прощу, не прощу!

Снегом белым заметёт;

больно будет, но пройдёт!

Я не верю, не прошу — не прощу, не прощу!

А мы с тобой летали под небесами,

Но что же стало, что теперь между нами?

Уже нас не спасти...

Прости, прощай, молю — отпусти.

Замерзают на щеках моих слёзы.

Не спасай меня, теперь уже поздно.

И лишь под кожей дрожь,

Я знала — ты когда-то уйдешь.

А мне моя зима, скорей, в свете прежних фонарей

Я не верю, не прошу — я не прощу, не прощу!

Снегом белым заметёт;

больно будет, но пройдёт!

Я не верю, не прошу — не прощу, не прощу!

А мне моя зима, скорей, в свете прежних фонарей

Я не верю, не прошу — я не прощу, не прощу!

Снегом белым заметёт;

больно будет, но пройдёт!

Я не верю, не прошу — не прощу, не прощу!

Deze wonden onder de huid genezen niet,

En hij wist - we kunnen dit niet meer doen -

Zo lang wachten;

We kunnen niet meer dromen.

Mijn sterren lieten me geloven

En ik kon je leugens niet negeren;

Maar lieg niet tegen je hart...

Ik wist dat je ooit zou vertrekken.

En mijn winter voor mij, liever gezegd, in het licht van de oude lantaarns

Ik geloof niet, ik vraag niet - ik zal niet vergeven, ik zal niet vergeven!

Het zal vegen met witte sneeuw;

het zal pijn doen, maar het gaat voorbij!

Ik geloof niet, ik vraag niet - ik zal niet vergeven, ik zal niet vergeven!

En jij en ik vlogen onder de lucht,

Maar wat is er gebeurd, wat is er nu tussen ons?

We zijn niet te redden...

Het spijt me, het spijt me, ik smeek je, laat me gaan.

Tranen bevriezen op mijn wangen.

Red me niet nu het te laat is

En alleen bevend onder de huid,

Ik wist dat je ooit zou vertrekken.

En mijn winter voor mij, liever gezegd, in het licht van de oude lantaarns

Ik geloof niet, ik vraag niet - ik zal niet vergeven, ik zal niet vergeven!

Het zal vegen met witte sneeuw;

het zal pijn doen, maar het gaat voorbij!

Ik geloof niet, ik vraag niet - ik zal niet vergeven, ik zal niet vergeven!

En mijn winter voor mij, liever gezegd, in het licht van de oude lantaarns

Ik geloof niet, ik vraag niet - ik zal niet vergeven, ik zal niet vergeven!

Het zal vegen met witte sneeuw;

het zal pijn doen, maar het gaat voorbij!

Ik geloof niet, ik vraag niet - ik zal niet vergeven, ik zal niet vergeven!