The Golden Age - Artifex Pereo

It’s strange…

It’s no news to you…

No longer delay the truth, I’ve needed to push off for some time

Promise to keep your mind with you and I’ll return your heart

But now it’s time to find out about all with which I’m made

My fragments were scattered across every last shore

Within the efforts to create this now dissolving race

Ages ago we would die to further the whole but we’ve since forgotten our place

Patiently etching glass through scenes that make everyday

Adrift triangular bliss where every side equates

Creatures beneath have never counted a league

Nor have they tracked the sun until it falls asleep

The wind picks up and the water is getting rough, as I tread the angry earth’s

working brain

With each wave comes a chance of being erased

What’s left of me is violently swept to land;

land that I had taken for granted

My pieces were scattered across every last shore when I tried my hand in the

game

(May the waves help carry my sound, and send home love from men who won’t be

found.)

Ages ago I promised I’d return your heart, whole.

But it seems the plans have

changed

(I beg the waves recall when I said, «as long as you live, I’ll live through

you.»)

Accidents aren’t all the same

There are some that make you glad they came

Het is raar…

Het is geen nieuws voor jou...

Stel de waarheid niet langer uit, ik heb even moeten wachten

Beloof dat je je gedachten bij je zult houden en ik zal je hart teruggeven

Maar nu is het tijd om alles te ontdekken waarmee ik gemaakt ben

Mijn fragmenten waren verspreid over elke laatste kust

Binnen de inspanningen om deze nu oplossende race te creëren

Eeuwen geleden zouden we sterven om het geheel verder te brengen, maar sindsdien zijn we onze plaats vergeten

Geduldig glas etsen door scènes die alledaags maken

Drijvende driehoekige gelukzaligheid waar elke kant gelijk is

Wezens hieronder hebben nog nooit een competitie geteld

Noch hebben ze de zon gevolgd tot hij in slaap valt

De wind steekt op en het water wordt ruw, terwijl ik de boze aarde betreed

werkend brein

Bij elke golf bestaat de kans om te worden gewist

Wat er van mij over is, wordt met geweld naar het land geveegd;

land dat ik als vanzelfsprekend had beschouwd

Mijn stukken waren verspreid over elke laatste kust toen ik mijn hand probeerde in de

spel

(Mogen de golven mijn geluid helpen dragen en liefde naar huis sturen van mannen die dat niet zullen zijn)

gevonden.)

Eeuwen geleden heb ik beloofd dat ik je hart zou teruggeven, heel.

Maar het lijkt erop dat de plannen

veranderd

(Ik smeek de golven zich herinneren toen ik zei: "zolang je leeft, zal ik leven door

jij.")

Ongelukken zijn niet allemaal hetzelfde

Er zijn er die je blij maken dat ze zijn gekomen