Space Between Thoughts - Artifex Pereo

We’re lonelier tonight,

like we’ve never been held against a common light,

silently basking in the glow

Suspension asks our mind to remember a frail flame against the dark flickers

softly though its brilliance is perceived

We fortify walls against lives not our own

A stranger, a neighbor, a thief in the night

Blind arrogance steps on the bleeding heart caught in our throat

Fed torrential lies bathed in blindness,

we share this disillusioned time, gathering fuel for our fires

Obsessed with all that’s mine, souls were bartered and spent gravely cast aside,

left to the vultures circling in a barren sky

Splash of stone, sends ripples to upset the surface

Stand up, we’re all struggling

Wondering when we’ll be one again

Nothing here is separate

Scratch at the surface, its infinite

Guided far from safety,

left abandoned and alone without a hand to help steady our feet,

or humble legs to take us home

Like a blight that contains rampant insolence, sabotage the self whose ego had

been fed

Face the stare that dwells within sight not your own, that reflection yearns to

return to the whole

What was whole

We’ve been fools

Sharpening blades to the tune of blessing the skin that was wounded

Viewing our quarrels at great distance

Casting such reckless abandon, erodes the ground where we’re standing

Wondering when we’ll be one again

The hour is late, yet to save any grace left recall back a time we were one

We zijn eenzamer vanavond,

alsof we nog nooit tegen het licht zijn gehouden,

stil koesteren in de gloed

Suspensie vraagt ​​onze geest om een ​​zwakke vlam te onthouden tegen de donkere flikkeringen

zacht hoewel zijn schittering wordt waargenomen

We versterken muren tegen levens die niet van onszelf zijn

Een vreemdeling, een buurman, een dief in de nacht

Blinde arrogantie trapt op het bloedende hart dat in onze keel zit

Gevoede hevige leugens badend in blindheid,

we delen deze gedesillusioneerde tijd, we verzamelen brandstof voor ons vuur

Geobsedeerd door alles wat van mij is, werden zielen geruild en ernstig terzijde geschoven,

overgelaten aan de gieren die cirkelen in een kale lucht

Plons van steen, stuurt rimpelingen om het oppervlak te verstoren

Sta op, we hebben het allemaal moeilijk

Benieuwd wanneer we weer één zijn

Niets is hier gescheiden

Kras aan de oppervlakte, het is oneindig

Geleid ver van veiligheid,

verlaten en alleen achtergelaten zonder een hand om onze voeten stabiel te houden,

of nederige benen om ons naar huis te brengen

Als een plaag die ongebreidelde brutaliteit bevat, saboteer het zelf wiens ego had

gevoed geweest

Kijk naar de blik die in het zicht woont, niet die van jezelf, waar reflectie naar verlangt

keer terug naar het geheel

Wat was heel?

We zijn dwazen geweest

Messen slijpen om de gewonde huid te zegenen

Onze ruzies op grote afstand bekijken

Door zo'n roekeloze overgave te werpen, holt de grond uit waar we staan

Benieuwd wanneer we weer één zijn

Het uur is laat, maar om enige genade te bewaren, herinner ik me een tijd dat we één waren