Tied to the Sunset - Artifex Pereo

Yet again

Approaches that time of year

When the quiet meets the

Quiet meets the cold

They’ll shake hands and sit down

And sip on dejection reaped from the seeds

Sown by people like me

Sown by people like me

I follow, too closely, my own lead

They’ll see to it that rivers freeze

Just like our daily routines

Now, forced from living to surviving

We’ve never been so awake

Filled with smoke from the

Stacks of a city buried in haste

Concerned with ice sheeting the ways

To where we need to be

I’ll curse them up and down

Pacing in refuge

I built in the bosom of the warmth

But even she, too, shook her head

With the rhythm of

With the rhythm of my doom

Though I never see her go

I know just when she leaves

I’m kicking through her trail

Grinding bitter teeth

Chewing over how and why

Such slain brown stems from yellow;

From green

Though I never see her go

I know just when she leaves

Any hint of assurance

These stale days could bring

Passes by a hopeless, languid head

Too stubborn to lift and see

Ooh, Ooh

To see people like me

Who follow too closely their own lead

As she returns, again

This thought leaks from my thawing head

That her time away was rather brisk

More so than the previous.

And now

She’s found homes in climates she’s never been

The icicles that nailed my coffin of a bed

Melted long before I noticed I was free

To watch the plants bud from the dead

Oh, the parts of life we miss

When we’re self-condemned

Nogmaals

Het nadert die tijd van het jaar

Wanneer de rust de . ontmoet

Stil ontmoet de kou

Ze zullen elkaar de hand schudden en gaan zitten

En geniet van de neerslachtigheid die uit de zaden is geoogst

Gezaaid door mensen zoals ik

Gezaaid door mensen zoals ik

Ik volg, te nauw, mijn eigen lead

Ze zorgen ervoor dat rivieren bevriezen

Net als onze dagelijkse routines

Nu, gedwongen van leven naar overleven

We zijn nog nooit zo wakker geweest

Gevuld met rook van de

Stapels van een stad in haast begraven

Bezorgd over ijskappen op de wegen

Naar waar we moeten zijn

Ik zal ze op en neer vervloeken

Pacen in toevluchtsoord

Ik bouwde in de boezem van de warmte

Maar ook zij schudde haar hoofd

Met het ritme van

Met het ritme van mijn ondergang

Hoewel ik haar nooit zie gaan

Ik weet precies wanneer ze weggaat

Ik schop door haar spoor

Bittere tanden knarsen

Kauwen over hoe en waarom

Zo'n verslagen bruin komt voort uit geel;

Van groen

Hoewel ik haar nooit zie gaan

Ik weet precies wanneer ze weggaat

Een vleugje zekerheid

Deze muffe dagen kunnen brengen

Gaat voorbij aan een hopeloos, loom hoofd

Te koppig om op te tillen en te zien

Ooh ooh

Om mensen zoals ik te zien

Die hun eigen voorbeeld te nauw volgen

Als ze terugkomt, nogmaals

Deze gedachte lekt uit mijn ontdooiende hoofd

Dat haar tijd weg nogal kort was

Meer dan de vorige.

En nu

Ze heeft huizen gevonden in klimaten waar ze nog nooit is geweest

De ijspegels die mijn kist van een bed vastspijkerden

Smolt lang voordat ik merkte dat ik vrij was

Om de planten uit de dood te zien ontluiken

Oh, de delen van het leven die we missen

Wanneer we zelfveroordeeld zijn