Laugh & The World Laughs with You - Artifex Pereo

She dwells in a hell she had built for herself to ensure her safety

With sight to foretell evil men for their deeds where she had seen this muse

It was born of lies that she hid behind her eyes

A wish and a prayer won’t transport you there, just step outside

She flew from comfort and routine, four walls fell around the dream

Though feet aren’t prepared, resolve was declared

The door’s open

We must forgive the crime of never knowing why a plan changes if we step beyond

the line

The chance that passes by, has lived a thousand lives

Offered, though it’s rarely seen

Put down the burdens of haunting pasts.

Earn the marvels that most won’t have

She walks with cool composure, masking her panicked state of mind

She’s sick to death with worry, so she tells herself, «I'm gonna die»

Pupils adjust to sunlight, and lungs remember how to breathe

So she pulls herself together and sets her sights to cross the street

A child brushes her ankle, and she’s thankful that she’s not alone

Feet reach to touch the pavement

How can they know what’s to become?

The sound of rubber burning, the bite of headlights blinding eyes

No fear haunts her decision

She pushed the child to the side

Safety is found bleeding on the ground, the gift of altered perspective

As the bedlam broke upon the crippled pavement where she lay

The eyes of a child fixed to hers and she smiled at the choice she’d made

Perhaps years spent in fearfulness, had helped save more than herself

Though fate can deceive, we hold to beliefs that we know best

Ze woont in een hel die ze voor zichzelf heeft gebouwd om haar veiligheid te garanderen

Met zicht om slechte mannen te voorspellen voor hun daden waar ze deze muze had gezien

Het is ontstaan ​​uit leugens die ze achter haar ogen verborg

Een wens en een gebed brengen je er niet heen, stap gewoon naar buiten

Ze vloog vanuit comfort en routine, vier muren vielen om de droom

Hoewel de voeten niet voorbereid zijn, is de vastberadenheid uitgesproken

De deur is open

We moeten de misdaad vergeven dat we nooit weten waarom een ​​plan verandert als we verder gaan

de lijn

De kans die voorbijgaat, heeft duizend levens geleefd

Aangeboden, hoewel het zelden wordt gezien

Leg de lasten van spookachtige verledens neer.

Verdien de wonderen die de meesten niet zullen hebben

Ze loopt met koele kalmte en maskeert haar paniekerige gemoedstoestand

Ze is doodziek van de zorgen, dus zegt ze tegen zichzelf: "Ik ga dood"

Leerlingen passen zich aan het zonlicht aan en de longen onthouden hoe ze moeten ademen

Dus ze herpakt zich en zet haar zinnen op het oversteken van de straat

Een kind poetst haar enkel en ze is dankbaar dat ze niet alleen is

Voeten reiken om de stoep te raken

Hoe kunnen ze weten wat er moet worden?

Het geluid van brandend rubber, de beet van koplampen die de ogen verblinden

Geen angst achtervolgt haar beslissing

Ze duwde het kind opzij

Veiligheid wordt bloedend op de grond gevonden, de gave van een ander perspectief

Toen het geroezemoes brak op de kreupele stoep waar ze lag

De ogen van een kind waren op de hare gericht en ze glimlachte om de keuze die ze had gemaakt

Misschien hadden jaren, doorgebracht in angst, meer geholpen dan zichzelf te redden

Hoewel het lot kan bedriegen, houden we vast aan overtuigingen die we het beste kennen