N'attends pas mon sourire - Ariane Moffatt

N’allume pas les lumières

J’veux pas connaître l'état des lieux

Est-ce que l’automne a croisé l’hiver

J’voudrais me figer entre les deux

Je ne veux plus ressentir

Ça va passer je ferme les yeux

J’veux rien régler je préfère me mentir

Continue, n’attends pas mon sourire

Un rayon fait craquer le givre

Un courant chaud voudrait me retenir

Je reste froide et toujours un peu ivre

Je dessine une croix sur le moindre désir

Je ne vais pas me repentir

Ça va passer je ferme les yeux

Je veux rien créer je préfère m'étourdir

Continue, garde-moi en souvenir

Acouphène, téléphone

Oublie ça y’a personne

Le courant est coupé

Je me suis désertée

Au-dessus de la mêlée

Mon corps abandonné

Un soleil qui s'éteint

Des flammes au bout des mains

On ne change pas

C’est toujours pareil

Coule tout au fond

La jolie étincelle

Le cycle des saisons

Les marées aquarelles

Un manège hypnotique

A l’ivresse virtuelle

Elle mène où cette route

Chemin banalisé

Quand l’autre n’est qu’un objet

Un écran de fumée

Trop de soi

Trop de moi

Namasté

Plus de foi

Tout s’effrite

Tout se bute

Des ego parachutes

Et je cours à ma perte

Sur du temps emprunté

Plus je cours plus j’ai peur

De devoir me rencontrer

Et je cours à ma perte

Sur des rêves démodés

Plus je cours plus j’ai peur de ne jamais rentrer

N’allume pas les lumières

J’veux pas connaître l'état des lieux

Est-ce que l’automne a croisé l’hiver

Je voudrais disparaître entre les deux

Doe de lichten niet aan

Ik wil de stand van zaken niet weten

Heeft de herfst de winter ontmoet?

Ik zou willen bevriezen tussen de twee

Ik wil niet meer voelen

Het gaat voorbij, ik sluit mijn ogen

Ik wil niets regelen, ik lieg liever tegen mezelf

Ga door, wacht niet op mijn glimlach

Een straal breekt de vorst

Een warme stroom zou me tegenhouden

Ik blijf koud en altijd een beetje dronken

Ik teken een kruis bij het minste verlangen

ik zal me niet bekeren

Het gaat voorbij, ik sluit mijn ogen

Ik wil niets creëren waar ik liever duizelig van ben

Ga door, houd me in gedachten

Tinnitus, telefoon

Vergeet het maar, er is niemand

De stroom is uitgeschakeld

ik heb mezelf in de steek gelaten

Boven het gevecht

Mijn verlaten lichaam

Een vervagende zon

Vlammen aan het einde van de handen

Wij veranderen niet

Het is altijd hetzelfde

Zinkt naar de bodem

De mooie vonk

De cyclus van seizoenen

De aquarel getijden

Een hypnotiserende draaimolen

Naar virtuele dronkenschap

Waar leidt deze weg naar toe?

ongemarkeerd pad

Wanneer de ander slechts een object is

Een rookgordijn

te veel zelf

te veel van mij

Namasté

meer geloof

Alles brokkelt af

Alles botst

Parachute-ego's

En ik ren naar mijn ondergang

Op geleende tijd

Hoe meer ik ren, hoe meer ik vrees

Van het moeten ontmoeten van mij

En ik ren naar mijn ondergang

Op ouderwetse dromen

Hoe meer ik ren, hoe meer ik vrees dat ik nooit meer thuis zal komen

Doe de lichten niet aan

Ik wil de stand van zaken niet weten

Heeft de herfst de winter ontmoet?

Ik zou graag tussendoor willen verdwijnen