Я пел отлично... - Андрей Никольский

Я пел отлично, и гитара извивалась.

Я был на троне, и судьба мне улыбалась,

И раболепно я благодарил её.

Зал аплодировал, и жизнь казалась вечной.

Смеялся я безоблачно, беспечно,

Наивно полагая, что свершилось!

Потом был ужин в дорогом отеле,

Был приглашён скрипач, и гости тихо сели,

Друг другу демонстрируя себя.

Вот пальцы струн коснулись, и душа рванулась к раю.

Я трогал света луч, так звук был осязаем,

Невероятно одинокий, неземной.

Дрожит его рука, устал скрипач от жизни,

Из глаз его беда уже слезу не выжмет.

Все чувства умерли, лишь память догорала,

И больше никогда он не вздохнёт с надеждой.

О том, что жизнь прошла, упомянёт небрежно.

Он равнодушен и приветлив к нам.

Наверно, нет давно его старухи,

Он вместе с ней, а на земле лишь только звуки,

Он в них живёт и заставляет жить меня.

Какое-то тепло к нему, тепло и жалость.

Ну, может быть, хоть что-нибудь ещё осталось?!

Нет!!!

Всё отцвело давно и смялось.

Хотелось мне помочь ему, но как?

Я суетился.

Нет, я не мог, чего-то я стыдился,

Не знал, как подойти заговорить.

Он отыграл и не уныло закутал шарфом горло

Даже как-то мило.

Вскочил пожать я руку скрипачу: «Скажи,

Ну где мне взять твоё терпенье,

Как научиться жизнь понять и заслужить прощенье?»

Шучу, конечно, я не спрашивал его.

Ik zong geweldig en de gitaar kronkelde.

Ik zat op de troon en het lot lachte naar me,

En slaafs bedankte ik haar.

Het publiek applaudisseerde en het leven leek eeuwig.

Ik lachte wolkenloos, achteloos,

Naïef geloven dat het is gebeurd!

Daarna was er een diner in een duur hotel,

Er was een violist uitgenodigd en de gasten gingen rustig zitten,

Aan elkaar pronken.

Hier raakten de vingers de snaren, en de ziel snelde naar het paradijs.

Ik raakte de lichtstraal aan, dus het geluid was voelbaar,

Ontzettend eenzaam, onaards.

Zijn hand beeft, de violist is het leven moe,

Problemen zullen geen traan uit zijn ogen persen.

Alle gevoelens stierven, alleen de herinnering was opgebrand,

En nooit meer zal hij zuchten met hoop.

Het feit dat het leven voorbij is, zal terloops worden vermeld.

Hij is onverschillig en vriendelijk tegen ons.

Waarschijnlijk is zijn oude vrouw al lang weg,

Hij is bij haar, en op aarde zijn er alleen geluiden,

Hij leeft in hen en laat mij leven.

Een soort warmte voor hem, warmte en medelijden.

Nou, misschien is er nog iets over?!

Niet!!!

Alles is lang vervaagd en verfrommeld.

Ik wilde hem helpen, maar hoe?

Ik maakte me druk.

Nee, dat kon ik niet, ik schaamde me ergens voor,

Wist niet hoe te benaderen om te spreken.

Hij speelde en wikkelde niet neerslachtig zijn keel met een sjaal

Zelfs een beetje schattig.

Ik sprong op om de violist de hand te schudden: "Vertel me,

Waar kan ik je geduld vandaan halen,

Hoe het leven te leren begrijpen en vergeving te verdienen?”

Grapje natuurlijk, ik heb het hem niet gevraagd.