Month Full Of Sundays - American Aquarium

He got word the thirteenth day of January nineteen forty two

And when his country came a calling he knew what had to do

Dressed in white he left port, aboard the USS Arizona

And left his wife and baby girl high in the hills of North Carolina

He said I don’t know how long I’ll be

But you know that I always find a way

I hope that y’all won’t worry about me

Because I’ll be home in a month full of Sundays

Well the days grew long and the nights grew cold

Without any word from the outside world

Every night he’d close his eyes and see Caroline, his new born baby girl

The visions of Elizabeth, her golden hair glistening in the sun

And every night he’d lie awake and scream

«Lord, what has Roosevelt gone and done»

He said I don’t know how long I’ll be

But you know that I always find a way

I hope that y’all won’t worry about me

Because I’ll be home in a month full of Sundays

Well after two long years aboard the deck of the USS Arizona

He went and got his papers and was headed west to a port in Pensacola

When his greyhound crunched to a stop on the solid ground of western North

Carolina

His wife and his baby girl we’re waiting there to take him home

Take him back down the old dirt road, his grandpa used to plow before the Great

War

Take him back down the holler that leads up by old man William’s general store

Take him back down to the big tall pine where him and Elizabeth pledged there

love

Take him back down, take him back down

And take him back down to the place that he calls home

He said I don’t know how long I’ll be

But you know that I always find a way

I hope that y’all won’t worry about me

Because I’ll be home in a month full of Sundays

Hij kreeg bericht op de dertiende dag van negentien januari tweeënveertig

En toen zijn land een roeping kreeg, wist hij wat hem te doen stond

In het wit gekleed verliet hij de haven, aan boord van de USS Arizona

En liet zijn vrouw en dochtertje hoog in de heuvels van North Carolina achter

Hij zei dat ik niet weet hoe lang ik zal zijn

Maar je weet dat ik altijd een manier vind

Ik hoop dat jullie je geen zorgen om mij maken

Omdat ik over een maand vol zondag thuis ben

Nou, de dagen werden lang en de nachten werden koud

Zonder enig woord van de buitenwereld

Elke avond sloot hij zijn ogen en zag hij Caroline, zijn pasgeboren babymeisje

De visioenen van Elizabeth, haar gouden haar glinsterend in de zon

En elke nacht lag hij wakker en schreeuwde

«Heer, wat heeft Roosevelt gedaan en gedaan»

Hij zei dat ik niet weet hoe lang ik zal zijn

Maar je weet dat ik altijd een manier vind

Ik hoop dat jullie je geen zorgen om mij maken

Omdat ik over een maand vol zondag thuis ben

Nou, na twee lange jaren aan boord van het dek van de USS Arizona

Hij ging zijn papieren halen en ging naar het westen naar een haven in Pensacola

Toen zijn windhond knarsend tot stilstand kwam op de vaste grond van het westen van het noorden

Carolina

Zijn vrouw en zijn dochtertje, we wachten daar om hem mee naar huis te nemen

Breng hem terug over de oude onverharde weg, zijn opa ploegde vroeger voor de Grote

Oorlog

Neem hem mee terug naar beneden de holler die leidt naar de winkel van oude man William

Breng hem terug naar de grote hoge dennenboom waar hij en Elizabeth plechtig beloofden

Liefde

Breng hem terug naar beneden, breng hem terug naar beneden

En breng hem terug naar de plek die hij thuis noemt

Hij zei dat ik niet weet hoe lang ik zal zijn

Maar je weet dat ik altijd een manier vind

Ik hoop dat jullie je geen zorgen om mij maken

Omdat ik over een maand vol zondag thuis ben