Waiting for Delmore - Algebra Suicide

It’s like brushing your teeth in public or being kissed in a dream by a

stranger in white shoes.

I get so confused.

Delmore’s no longer in the shower, no longer on,

no longer making a fuss.

Telephone calls come, asking if he is home.

They hang up before I can answer.

I get so melancholy when I think of his good points:

How he knew what each piece of silverware was for;

How he could light a match using only one hand;

His talent of grinding his teeth in his sleep,

Clacking out a calypso rhythm that would send me tapping into the living room.

Oh, Delmore, Delmore, your comic books still come in the mail.

The oatmeal I make for you each morning turns green well before noon.

The shoebox whimpers when it recalls your feet.

And I miss you.

Het is alsof je in het openbaar je tanden poetst of in een droom wordt gekust door een

vreemdeling in witte schoenen.

Ik raak zo in de war.

Delmore staat niet meer onder de douche, staat niet meer aan,

geen gedoe meer maken.

Er komen telefoontjes met de vraag of hij thuis is.

Ze hangen op voordat ik kan antwoorden.

Ik word zo melancholiek als ik aan zijn goede punten denk:

Hoe hij wist waar elk stuk zilverwerk voor was;

Hoe hij een lucifer kon aansteken met slechts één hand;

Zijn talent van tandenknarsen in zijn slaap,

Een calypso-ritme laten horen waardoor ik de woonkamer in zou tikken.

Oh, Delmore, Delmore, je stripboeken komen nog steeds met de post.

De havermout die ik elke ochtend voor je maak, wordt ruim voor de middag groen.

De schoenendoos jankt als hij aan je voeten herinnert.

En ik mis je.