Praxis - Algebra Suicide

The opposite of green unleashed a new animal

calls where liquid lips were just released from lockjaw

A pale boy grabbed my hand as I walked by

And thinking his left eye aglow, spun it around to show me Germany

Land of husky women and beer, and thought I was impressed

I seem to remember chatting with an unskillfully dressed girl

Whose first name meant a lively Polish dance

She described how sometimes, an unborn baby will press its face up against its

mother’s womb

Thinking it a window.

It must be why children look like distortions of their

parents

Each time a voice is raised or a skinny black tie is flung romantically across

the room

I cringe like a sensitive plant

There was a largeness about this place which makes people abandon their silence

In (and?) their clothes, and those (no?) such things should only be discussed

in telegrams

Many photos are taken, and soon we find ourselves guilty and inflated

Between pages of a magazine

Het tegenovergestelde van groen heeft een nieuw dier losgelaten

oproepen waar vloeibare lippen net uit mijn kaak zijn gekomen

Een bleke jongen greep mijn hand toen ik langsliep

En denkend dat zijn linkeroog gloeide, draaide hij het rond om me Duitsland te laten zien

Land van huskyvrouwen en bier, en ik dacht dat ik onder de indruk was

Ik meen me te herinneren dat ik met een ongeschoold gekleed meisje heb gepraat

Wiens voornaam betekende een levendige Poolse dans?

Ze beschreef hoe een ongeboren baby soms zijn gezicht tegen zijn hoofd drukt

moederschoot

Ik denk dat het een venster is.

Het moet de reden zijn waarom kinderen eruitzien als vertekeningen van hun

ouders

Elke keer dat er een stem wordt verheven of een magere zwarte das romantisch naar voren wordt geslingerd

de Kamer

Ik krimp ineen als een gevoelige plant

Er was een grootsheid over deze plek waardoor mensen hun stilte opgeven

In (en?) Hun kleren, en die (nee?) Zulke dingen zouden alleen besproken moeten worden

in telegrammen

Er worden veel foto's gemaakt en al snel merken we dat we schuldig en opgeblazen zijn

Tussen pagina's van een tijdschrift