Seasonal Zombies - Algebra Suicide

Would winter in China be so innate?

With flashlight and desk globe, I pretend I’m the sun

The earth is turning an impolite child and I can’t take care of it all

I yawn at the man who’s delighted by snow

Collects it in jars that are stored in the freezer, labeled by year,

and fearing a blackout

It’s time to go nowhere

In the overstuffed chair

Wearing the dunce cap and waiting for wisdom to hit

This winter chews up my life, paralyzes my father, makes things so idle

Not even the stars pulsate

Like nervous eyelids

This winter has numbed us like a fly in an ice cube

No bobbing, no hearing chatter

This season reminds me of some tedious death

Where you listen and listen and there’s nothing to dance to

Nothing to signal an impending good time

Even danger is dormant, brewing its core

I’ll join it, waiting for spring and its millions of noises

Zou de winter in China zo aangeboren zijn?

Met zaklamp en bureauglobe doe ik alsof ik de zon ben

De aarde verandert in een onbeleefd kind en ik kan niet voor alles zorgen

Ik gaap naar de man die dol is op sneeuw

Verzamelt het in potten die in de vriezer worden bewaard, gelabeld per jaar,

en bang voor een black-out

Het is tijd om nergens heen te gaan

In de overvolle stoel

De dunce-pet dragen en wachten tot de wijsheid toeslaat

Deze winter kauwt mijn leven op, verlamt mijn vader, maakt de dingen zo nutteloos

Zelfs de sterren pulseren niet

Als nerveuze oogleden

Deze winter heeft ons verdoofd als een vlieg in een ijsblokje

Geen dobberen, geen gebabbel horen

Dit seizoen doet me denken aan een vervelende dood

Waar je luistert en luistert en er is niets om op te dansen

Niets om een ​​naderend goed moment te signaleren

Zelfs het gevaar sluimert en broeit tot de kern

Ik doe mee, wachtend op de lente en zijn miljoenen geluiden